Loes Segerink verbetert diagnostiek en behandeling van ziekten
Loes Segerink verwierf landelijke en internationale bekendheid met haar onderzoek naar een vruchtbaarheidstest voor mannen door middel van een ‘lab-on-a-chip’. De doorontwikkeling van dit onderzoek is een voornaam aandachtspunt van de professor, maar neemt niet al haar tijd in beslag. “Dit is een voorbeeld van mijn onderzoek, dat zich vooral richt op micro-fluïdische systemen voor biomedische toepassingen. Het doel van deze systemen is om kennis te vergaren van biologische systemen of om diagnostiek en de behandeling van ziekten te verbeteren. Ik probeer de resultaten van mijn onderzoek zo goed mogelijk naar de praktijk te vertalen.”
Segerink werkt aan de ontwikkeling van een labchip waarmee de vruchtbaarheid van mannen meetbaar is. Via de spin-off Cellanyzer moet dit eerst voor de veterinaire markt beschikbaar komen en uiteindelijk moet dit leiden tot een thuistest voor mensen. Ze licht toe: “Deze klinische translatie stelt andere eisen aan je onderzoek, bijvoorbeeld als het gaat om de betrouwbaarheid van de technieken en producten. De vruchtbaarheidstest is daar een voorbeeld van, uiteindelijk moet die bruikbaar worden voor mensen en dieren. Dat vergt samenwerking met mensen uit de praktijk, zoals medici, klinici en eindgebruikers. Ik krijg energie van dat soort samenwerkingen, het oplossen van complexe problemen door verenigde kennis.”
Naast dit onderzoek besteedt de professor haar tijd ook aan andere thema’s, zoals organs-on-a-chip en biomarker detection on chip. Het laatstgenoemde onderzoek richt zich vooral op vroegtijdige kankerdiagnose met behulp van biomarkers. Hierbij wordt samengewerkt met de Universiteit van Amsterdam. “Zij zijn op het idee gekomen om biomarkers hiervoor te gebruiken, wij richten ons op het ontwikkelen van sensoren op een chip waarmee betrouwbare metingen mogelijk zijn. Dat onderzoek vergt veel tijd en werk, maar die translatie en samenwerking leidt ook tot waardevolle ontdekkingen. We werken met meerdere vakgroepen bij beide universiteiten samen omdat dit zo’n complex onderwerp is. Daardoor hebben we bijvoorbeeld ontdekt dat deze techniek toe te passen voor diagnosticering van diverse vormen van kanker. Dat roept ook nieuwe vragen op, maar door onze kennis te bundelen kunnen we deze complexe problemen oplossen. Dat proces werkt voor mij zowel inspirerend als motiverend.”
Onderwijs en onderzoek
Samenwerking en teamwork zijn sleutelwoorden voor Segerink. In haar werk bij de UT brengt ze dit dan ook veelvuldig in de praktijk. Daarnaast ziet ze een voorname rol voor de instituten als het gaat om kennisdeling. “Ik ben vooral actief voor Mesa+, maar leer ook van de evenementen en lezingen die het TechMed Centre organiseert. Daar hoor je welke andere onderzoeken lopen en ontstaan ook mogelijkheden voor nieuwe samenwerkingen. Als je niet weet wat er speelt kun je tenslotte ook niet samenwerken. Die kennisdeling en het faciliteren van samenwerkingen zie ik dan ook als belangrijke rollen van de instituten, zo kun je echt multidisciplinair werken. De faculteiten kunnen elkaar bij dit soort gelegenheden laten zien wat ze doen en zo ontstaan mooie dingen. Dit soort kennisdeling is de kracht van de UT.”
In haar praktijk, de biomedische technologie, is multi-disciplinair onderzoek min of meer vanzelfsprekend. “Binnen de vakgroep hebben we een module ontwikkeld waarin we studenten leren hoe ze een lab-on-a-chip kunnen ontwikkelen. Die studenten zijn afkomstig uit diverse technische opleidingen, waardoor we multi-disciplinaire teams kunnen vormen. We werken met hen op basis van problem-based learning (PBL), wat simpel gezegd inhoudt dat we ’s ochtends een probleem bij hen neerleggen waarop we ’s middags antwoord willen hebben. Dat werkt leuk, vooral met multi-disciplinaire teams, omdat ze elkaar gaan helpen. Ze moeten elkaar uitleg geven over hun eigen discipline, zodat bijvoorbeeld een elektrotechneut samenwerkt met een scheikundige. Zo snappen ze dat ze elk hun eigen expertise hebben en dat ze elkaar kunnen helpen. Het leuke aan die module is dat we ze kennis én praktische vaardigheden, bijvoorbeeld in het lab, bijbrengen. Ze ontwikkelen een lab-on-a-chip en testen dit ook zelf. Ze doen dus in het kort wat een Phd-student ook zou doen. We krijgen hier hele goede beoordelingen voor van de studenten en vinden het zelf ook leuk om hen op deze manier te leren hoe ze het beste kunnen samenwerken.”
Over Loes Segerink
Na het behalen van haar MSc titel in Biomedische Technologie aan de UT startte Loes Segerink als PhD student. Tijdens haar promotieonderzoek ontwikkelde ze een microfluidische chip die gebruikt kan worden om de mannelijke vruchtbaarheid te bepalen door naar de concentratie en beweeglijkheid van zaadcellen te kijken. Naast enorme media-aandacht, heeft ze de Simon Stevin Leerling prijs en de Simon Stevin Gezel award ontvangen.
Daarna startte ze als postdoc, met de focus op de valorisatie van de fertility chip, maar ook onderzoek naar andere (bio)medische diagnostische systemen. In het voorjaar van 2013 was ze postdoc bij de groep van Helene Andersson Svahn (KTH Stockholm, Zweden). Terug in Nederland heeft ze een Veni beurs ontvangen en vanaf 2014 tot september 2017 had ze een tenure-track positie aan de UT. Momenteel is ze als Professor verbonden aan de faculteit voor Elektrotechniek, Wiskunde en Informatica (EWI) en is ze Application Director Sensing bij het Mesa+ instituut.
Persfoto's
Deze persfoto's kunnen zonder copyright restricties worden gebruikt.