Maandag 19 september 2022
Leren van elkaars perspectief
Cornelise: ‘Bob, ik kende je voor ons gesprek nog niet. Maar toen ik thuis vertelde dat je mij ging interviewen, zei m’n man: ‘Die ken ik!’’
Bob: ‘Haha, wat kan de wereld dan ineens klein zijn. Jij hebt Technische Natuurkunde gestudeerd, toch? Wat doe je nu?
Cornelise: ‘Dat klopt. Ik vond Natuurkunde een leuk vak op het vwo en wilde daarmee verder. De studie was alleen te abstract. Ik wilde meer met mensen bezig zijn en ging daarom lesgeven. Na verschillende functies bij de UT ben ik vandaag de dag Coördinator Educational Professional Development bij het Centre of Expertise in Learning & Teaching. Ik werk op een ondersteunende afdeling waarbij we docenten helpen om hun onderwijsvaardigheden te ontwikkelen. Hoe bouw je een vak op? Welke werkvormen zet je in? Hoe kijk je of een student wat geleerd heeft? Op welke manier heb je contact met studenten? Met dat soort vragen houd ik me als trainer en onderwijsadviseur bezig.’
Bob: ‘Is daar de afgelopen dertig jaar veel in veranderd?’
Cornelise: ‘Zeker. Vroeger was het bijvoorbeeld zo dat de docent vertelde, terwijl de student luisterde. Daar kunnen we ons nu niks meer bij voorstellen. Het gaat er tegenwoordig veel meer om dat docenten en studenten het samen doen. Studenten doen bovendien meer in groepen dan individueel. Vroeger was het ieder voor zich. Ook hadden vakken niet zoveel met elkaar te maken. Met het Twents Onderwijsmodel wordt nu steeds gezocht naar de integratie van vakken.’
Bob: ‘Wat is dat precies voor een model?’
Cornelise: ‘Het model is een tijdje geleden ontwikkeld en het staat voor de manier waarop ons onderwijs is vormgegeven. In de bachelor betekent dat dat het onderwijs elk kwartaal samenhangend is. Voor een vak als Dynamica bij Technische Natuurkunde leren studenten in hetzelfde kwartaal de bijbehorende wiskunde en doen ze experimenteervaardigheden op. Zo kunnen ze onderzoek doen en meteen de theorie in de praktijk toepassen. Voor het masteronderwijs zou het interessant zijn om te onderzoeken hoe we de verbinding met de omgeving – dus het bedrijfsleven en de samenleving – kunnen versterken. Bijvoorbeeld door met groepen studenten na te denken over vraagstukken van die externe partijen.’
Bob: ‘Is duurzaamheid iets wat in jouw rol naar voren komt?’
Cornelise: ‘Niet direct, maar ik denk dat onze afdeling daar wel een bijdrage aan kan leveren. Ik weet dat er veel vakken zijn waar bijvoorbeeld klimaat en energietransitie een thema zijn. Het zou mooi zijn om inzichtelijk te maken waar dat het geval is, zodat we per opleiding daar een pakket voor kunnen maken. Veel studenten zijn daar erg in geïnteresseerd, dus er liggen zeker kansen. Ik heb al aangeboden om daarmee aan de slag te gaan, maar zoiets heeft tijd nodig.’
Bob: ‘Er is een Shaping Expert Group op het gebied van duurzaamheid en ik run zelf het Negative Emission Technologies-programma voor het Centre for Energy Innovation. Dat centre heeft een onderwijstak die onder andere in kaart brengt waar op de UT energiegerelateerd onderwijs wordt gegeven. Op een of andere manier moet dat aan jouw werk te koppelen zijn.’
Cornelise: ‘Ja! Stel dat je een thema als dat hebt, hoe maak je daar dan goed onderwijs van? Wij geven daar een advies over, dus klop gerust een keer aan.’
Bob: ‘Goed om in m’n achterhoofd te houden. Hoe omschrijf je jouw stijl van coachen?’
Cornelise: ‘Ondersteunend en onderzoekend. Ik kijk altijd goed naar iemands vraag. Wat ligt daarachter? En wie is de mens daarachter? Met veel plezier probeer ik daarnaar te kijken. Daarvoor is het volgens mij belangrijk dat je goed kunt luisteren en in staat bent om mee te voelen met iemand. Ik wil mensen verder brengen. Ze helpen ontwikkelen. En ook weer leren van hen. Dat is de rode draad in mijn manier van werken.’
Bob: ‘Waar komt dat vandaan?’
Cornelise: ‘Dat vind ik een goede vraag. Ik vind het gewoon mooi om te zien dat dingen lukken bij anderen – en mezelf. Continu blijven ontwikkelen. Lifelong learning. Dat vond ik al prachtig toen ik de lerarenopleiding volgde. Maar dat zie ik bijvoorbeeld ook op straat. Een jongetje probeerde laatst voor mijn huis met stoeptegels tot honderd te tellen. Het lukte, waarna ik hem uitdaagde om nóg verder te tellen. Uiteindelijk kwam hij tot – volgens hem – ‘tienhonderd’. Ik vond dat heel gaaf om te zien.’
Bob: ‘Zie je jezelf over vijftien jaar dit werk nog steeds doen?’
Cornelise: ‘Ik doe het pas net, dus zie het mezelf nog wel een tijdje doen. In de komende jaren hoop ik dat we het aanbod voor de professionele ontwikkeling van docenten nog steviger kunnen neerzetten. De keuze voor masterclasses vind ik daarbij een belangrijk onderdeel. Hoe geef je bijvoorbeeld zo goed mogelijk les aan interculturele studenten? Of op welke manier kun je fysiek en online lesgeven het beste inzetten? Ik vind dat we daar nog stappen in moeten maken.’
Bob: ‘Je werkt in een heel ander vakgebied dan ik, maar ik vond het leuk om het eens van die kant te horen. Sommige dingen die je vertelt, zijn ook belangrijk in mijn werk.’
Cornelise: ‘Dat is wederzijds. Leuk om zo kennis te maken. Je komt maar een keer langs als je nog meer wil weten!’