Joan Gelderman (Oldenzaal, 14 december 1877 – aldaar, 5 oktober 1975) was een Oldenzaalse textielfabrikant en politicus. Hij genoot zijn opleiding aan de Nederlandsche School voor Nijverheid en Handel te Enschede en om het ambacht te leren kennen werkte hij als arbeider in textielfabrieken in Lancashire. In 1905 werd hij opgenomen in de familiefirma H.P. Gelderman & Zonen; toen de firma in 1935 werd omgezet in een naamloze vennootschap trad Gelderman toe als directeur. Hij bleef tot op hoge leeftijd actief binnen het familiebedrijf, de laatste jaren, van 1960 tot 1963, als gedelegeerd commissaris.
Naast zijn directiefunctie vervulde Gelderman commissariaten bij meerdere bedrijven. Hij was onder andere president-commissaris van de Nederlandse Spoorwegen en Heemaf en commissaris bij de Kon. Ned. Katoenspinnerij, de Tilburgse Katoenspinnerij en de Centrale Werkgevers Risicobank. Hij speelde als ondernemer een belangrijke rol op het gebied van de handelspolitiek en bij de moeizame samenwerking tussen textielondernemingen. Hij was hierin succesvol dankzij zijn bijzondere bescheidenheid en grote beminnelijkheid.
Gelderman was politiek actief als lid van de gemeenteraad van Oldenzaal (1910-1919) en de Provinciale Staten van Overijssel (1927-1928). Daarna had hij van 1928 tot 1946 zitting in de Eerste Kamer voor de Liberale Staatspartij. Tevens was hij van 1921 tot 1928 de eerste voorzitter van de nieuw opgerichte Kamer van Koophandel voor Twente en Salland. Zijn vooraanstaande positie in het Oosten bleek uit zijn benoeming in 1945 tot Economische Commissaris van de provincie Overijssel. En natuurlijk uit het aan hem toegekende voorzitterschap van onze stichting in 1948.
Hans van Mourik Broekman (Haarlem, 19 augustus 1906 – Boekelo, 8 december 2004) studeerde scheikundige technologie aan de Technische Hogeschool te Delft (1933). Hierna trad hij in dienst bij Shell waarvoor hij langere tijd met zijn gezin in het buitenland verbleef, waaronder in Zuid-Afrika, Curaçao en Argentinië. Vanaf 1949 werkte hij voor de Koninklijke Nederlandse Zoutindustrie, waar hij opklom tot president-directeur en later president-commissaris. Onder zijn leiding groeide KNZ door fusies en overnames uit tot het bedrijf dat de basis vormde voor AKZO.
Naast deze directiefunctie vervulde Van Mourik Broekman commissariaten bij meerdere bedrijven, waaronder de Algemene Bank Nederland (ABN), de Algemene Kunstzijde Unie (AKU), Philips, Koninklijke Rotterdamse Lloyd en Thomassen & Drijver-Verblifa. In 1958 volgde hij Joan Gelderman op als voorzitter van de Stichting Technisch Hoger Onderwijs in Noord- en Oost Nederland. Als een van de boegbeelden van de Stichting was hij een vanzelfsprekende kandidaat voor het lidmaatschap van de voorbereidingscommissie voor de derde technische hogeschool. Na de officiële oprichting van de THT in 1961 werd Van Mourik Broekman benoemd tot curator, een rol die hij vervulde tot de opheffing van het College van Curatoren in 1972.
Pijl Kroese (Medan, 1 december 1907 - Almelo, 9 december 1979) studeerde handelswetenschap aan de Nederlandse Economische Hogeschool te Rotterdam (1935). Na zijn afstuderen trad hij in dienst bij de N. V. Textielfabriek Holland te Enschede. Dat was uitzonderlijk: het kwam niet vaak voor dat een buitenstaander een leidinggevende positie verkreeg in de Twentse textielindustrie. Kroese sprak in dat opzicht dan ook over zichzelf als ‘anspölsel’. Vanaf 1943 werkte hij voor de Koninklijke Stoomweverij N. V. te Nijverdal.
Kroese had grote interesse in mogelijkheden tot samenwerking binnen de textielindustrie; in 1945 promoveerde hij aan de NEH op dit onderwerp met het proefschrift Vormen van samenwerking in de Nederlandsche katoenindustrie 1929-1939. Dit was geen louter intellectuele interesse: Kroese stond aan de wieg van het fusieconcern Koninklijke Nijverdal-Ten Cate en werd zelf voorzitter van de raad van bestuur. Kroese vervulde commissariaten bij meerdere ondernemingen, waaronder de Nederlandse Spoorwegen, Robeco, ABN, Vredestein, Koninklijke Zout/Organon, de Holland-Amerika Lijn en Thomassen & Drijver-Verblifa.
Ook was Kroese actief in de wereld van het wetenschappelijk onderwijs. Hij was curator van zowel de Nederlandse Economische Hogeschool als de Technische Hogeschool Twente. Samen met onder andere Van Mourik Broekman was hij één van de aanjagers van de Stichting Technisch Hoger Onderwijs in Noord- en Oost Nederland en een gevierd spreker op propagandabijeenkomsten. Kroese was lid van de voorbereidingscommissie en werd in 1961 tot curator benoemd. Van 1969 tot de opheffing van het College van Curatoren in 1972 was Kroese president-curator.
C.F. de Gooyer (Den Haag, 10 maart 1914 - Enschede, 29 september 1993) studeerde accountancy en werkte als accountant in Den Haag en Rotterdam alvorens hij in 1947 in dienst trad bij het Hengelose bedrijf Hazemeyer. Vanaf 1967 tot 1977 was De Gooyer voorzitter van de raad van bestuur van Holec, het bedrijf dat in 1963 was ontstaan toen Hazemeyer met Heemaf fuseerde. Na zijn pensioen trad De Gooyer toe tot de raad van commissarissen van Holec. Daarnaast vervulde hij commissariaten bij onder andere de Algemene Bank Nederland (ABN), scheepsbouwer IHC Holland en het Hengelose staalbedrijf Dikkers en Co.
De Gooyer zette zich lange tijd in voor de Uitgebreid Technische School (UTS - de voorloper van de MTS) te Hengelo. Hij was 13 jaar voorzitter van het UTS bestuur. Ook was hij voorzitter van de Kamer van Koophandel voor Twente en Salland.
Han Wolhoff (Utrecht, 4 januari 1927 – Hengelo, 15 juli 2017) was twintig jaar aan het Universiteitsfonds verbonden, waarvan dertien jaar als voorzitter. Wolhoff, chemicus van huis uit, kwam in 1960 van Unilever Rotterdam naar Twente om te werken bij KNZ (‘de zout’), het latere AKZO. Zijn laatste functie was plaatsvervangend voorzitter van de raad van bestuur.
In november 1977 trad hij toe tot het bestuur van het Hogeschoolfonds; in 1984 zou hij voorzitter worden. Als voorzitter erkende Wolhoff het belang van het fonds voor de contacten tussen de UT en de industriële top van Nederland. Er zaten vertegenwoordigers van bedrijven als AKZO, Unilever, ABN/AMRO, KPN en DSM in het bestuur van het fonds. ‘De industrie wil weten wat er op de universiteit speelt, hoe ’t er toe gaat en wat ze wil.’ Dat de universiteit op haar beurt weer blij is met het fonds blijkt wel uit het feit dat er voor de Raad van Toezicht ‘ruim werd geplukt’ uit het fondsbestuur. Wolhoff vervulde tijdens zijn carrière commissariaten bij meerdere bedrijven. Hij was onder andere president-commissaris van Océ Nederland.
Adriaan van Es (Delft, 26 oktober 1931) was werkzaam bij Akzo van 1965 tot 1994, vanaf 1987 als voorzitter van de directie Akzo Nederland. Zijn loopbaan begon in 1949 en hij vervulde verschillende functies op laboratoria bij Unilever, TNO, Shell en de Universiteit Leiden. Hij behaalde in december 1963 cum laude zijn doctoraal examen wiskunde en natuurwetenschappen aan de TU Delft. Dit werd een jaar later al gevolgd door een promotie in de chemie.
In 1965 trad Van Es als research-chemicus in dienst bij de Centrale Research van de Koninklijke Nederlandse Zoutindustrie (KNZ) in Hengelo het latere Akzo. Van Es bekleedde achtereenvolgens de functies van hoofd chemisch technologische dienst, productiemanager en directeur van de zoutlocatie Hengelo. In juli 1980 werd Van Es benoemd tot lid van de directie van het in 1971 opgerichte Akzo Zout Chemie en tevens tot lid van de directie van Akzo Nederland. In 1987 werd hij benoemd tot voorzitter van de directie Akzo Nederland. Sinds 1990 was Van Es als lid van de managementraad van Akzo tevens betrokken bij de vorming van de fusie tussen Akzo en het Zweedse Nobel-concern in 1994 tot AkzoNobel.
Op 31 mei 1994 ging Van Es bij Akzo met pensioen. De chemicus Van Es heeft vanaf 1987 bij Akzo Nederland baanbrekend werk verricht op het gebied van de arbeidsverhoudingen in Nederland. Een aimabele en toegankelijke captain of industry, die zowel binnen als buiten Akzo communicatie als ‘ongelooflijk cruciaal’ instrument wist te benutten. Naast Akzo was onder meer ook actief als voorzitter van de toenmalige Chemische Kring Twente en als commissaris van diverse bedrijven.
Frank Schreve studeerde economie in Lausanne (1966) en behaalde een MBA aan de Stanford Business School (1968). Tijdens zijn studententijd ontplooide hij zich als een bergbeklimmer: in 1967 nam hij deel aan een expeditie naar de Kaukasus, waar onder andere de Elbroes werd beklommen. Hij startte zijn loopbaan bij McKinsey en stapte na zeven jaar over naar Heidemij (het huidige Arcadis), waar hij in 1983 bestuursvoorzitter werd. Hij werkte jarenlang bij Heidemij (tegenwoordig Arcadis) en klom daar op tot voorzitter van de raad van bestuur (1983-1991). Daarna was hij lid van de hoofddirectie van Rabobank (1991-1994) en vervolgens voorzitter van de raad van bestuur van Koninklijke Nijverdal-Ten Cate (1994-1998). Ook was hij lange tijd voorzitter van de raad van commissarissen van Fugro (1983-2013).
Schreve bekleedde meerdere bestuursfuncties bij nationale en internationale sportorganisaties, zo was hij onder meer voorzitter van de Koninklijke Nederlandse Alpen Vereniging, voorzitter van de Nederlandse Sport Federatie (NSF, later NOC-NSF), voorzitter van de Koninklijke Nederlandse Hippische Sport Federatie en vice-voorzitter van de Fédération Equestre International. Schreve was jarenlang lid van de raad van advies van de Universiteit Twente en ook een aantal jaren Dean van de TSM Business School toen de UT nog aandeelhouder was. Schreve was jarenlang lid van het bestuur van het Universiteitsfonds voordat hij voorzitter werd. Na zijn voorzitterschap van het fonds bleef Schreve tot 2023 actief als lid en bestuurslid van het UT-Ambassadeursnetwerk, ontstaan uit de opheffing (door Schreve zelf) van het Algemeen Bestuur van het Universiteitsfonds in 2007.
Herman Hazewinkel (1949) is opgeleid tot registeraccountant en startte zijn loopbaan bij de Rijksaccountantsdienst. Hij werd partner bij Dechesne van den Boom, dat later opging in Ernst & Young (EY). Daarna was hij vijftien jaar lang lid van de raad van bestuur van Kondor Wessels en vervolgens Koninklijke Volker Wessels Stevin (bekend als VolkerWessels), waarvan negen jaar als voorzitter. Na zijn pensioen in 2008 vervulde hij commissariaten bij onder andere TKH Group, Schiphol, Boskalis en Soweco en stond hij jarenlang in de Top 50 van de machtigste commissarissen in Nederland. De laatste jaren is hij onder meer actief als investeerder in vastgoed.
Hazewinkel was jarenlang lid van het bestuur van het Universiteitsfonds voordat hij voorzitter werd. Na zijn voorzitterschap was hij lid van het UT-Ambassadeursnetwerk en een aantal jaren lid van het Fundraising Committee dat door het fonds en de UT werd opgericht.
Wilma van Ingen (Utrecht, 1958) studeerde pedagogie en arbeids- en organisatiepsychologie aan de Universiteit Utrecht. Ze vervulde diverse functies bij KPN en was algemeen directeur bij eerst de Kamer van Koophandel Veluwe en Twente en vervolgens de Kamer van Koophandel Oost-Nederland. In 2009 werd ze voorzitter van de Raad van Bestuur van Nysingh Advocaten & Notarissen.
Ze vervulde naast haar dagelijkse werkzaamheden verschillende nevenfuncties. Van Ingen was voorzitter van een provinciale adviescommissie over MKB en ondernemerschap, voorzitter van de Raad van Toezicht van RTV Oost, voorzitter van de Raad van Toezicht van het ROC van Twente, lid van de raad van commissarissen van FC Twente en vervulde ze een commissariaat bij Twence. Tegenwoordig is ze directeur-bestuurder bij woningcorporatie Domijn en voorzitter van de vereniging van Twentse corporaties WoON.