Het Ottoline en Siem Visser-Stokhuijzen Fonds is ingesteld op basis van het legaat van mevrouw Ottoline Visser-Stokhuijzen (1929–2023), en opgedragen aan haar en haar echtgenoot Siem Visser (1929–2013).
In de jaren zeventig vestigden zij zich in Twente nadat ze jarenlang in het buitenland – van de Caraïben, Canada tot het Verre-Oosten hadden gewoond en gewerkt. Siem werkt in die periode in de weg en waterbouw en Ottolineals onderwijzeres, zodra zich die kans voordeed. Die ervaringen maakten migratie tot een persoonlijk en maatschappelijk thema. Ze wist hoe belangrijk het is om je welkom te voelen in een andere cultuur, en geloofde dat kennis en begrip daarbij het verschil maken. Niet verwonderlijk dat onderwijs en wetenschap haar bijzondere aandacht hadden. Ze volgde het nieuws op de voet en maakte zich zorgen over hoe mensen in Nederland uit elkaar dreigen te groeien. Wetenschap zag ze als een kracht die juist kan verbinden.
Ottoline erfde een aandelenpakket van uitgeverij Samsom, opgericht door haar overgrootvader en later opgegaan in Wolters Kluwer. Ze verkocht de aandelen nooit. Rijkdom dragen vond ze eerder een verantwoordelijkheid dan een voorrecht: “Het voelt nooit normaal om vermogend te zijn.” Ze wilde haar vermogen inzetten voor het algemeen belang: “Ik heb het gekregen, dan wil ik er ook iets goeds mee doen. En geef ik het door.”
Bij leven gaf ze al met de 'warme hand' aan doelen die haar aan het hart gingen, waaronder via het Universiteitsfonds Twente. Ze steunde o.a. de ontwikkeling van een Waterlab, onderzoek naar hersenzuurstoftekort, en het Kipaji Fonds, dat beurzen verstrekt aan studenten uit ontwikkelingslanden. Zo groeide er een warme band met de Universiteit Twente. Jaarlijks bezocht ze de campus, sprak met onderzoekers, en bleef betrokken – zonder poespas: “Het geld is niet van mij, ik heb het gekregen.”
In haar testament schonk ze vier Nederlandse universiteiten – Tilburg, Vrije Universiteit Amsterdam, Wageningen en Twente – elk €2,5 miljoen. De bijdrage aan de UT, via het Universiteitsfonds Twente, is ondergebracht in een fonds op naam. In lijn met haar wens wordt het vermogen niet in één keer besteed, maar duurzaam beheerd. Het rendement komt blijvend ten goede aan onderwijs en onderzoek.
Zo blijft Ottoline Visser-Stokhuijzens nalatenschap levend, in het werk en de ontwikkeling van nieuwe generaties studenten en onderzoekers.