Maandag 29 Maart 2021
DUIK HET LAB IN EN VERGEET NIET TE LACHEN
Alex: ‘Janneke, ik wil van alles van je weten, dus laten we meteen beginnen. Je trekt jouw rol als docent veel breder dan het overdragen van kennis, of niet?
Janneke: ‘Ja, ik ben docent met mijn hoofd en mijn hart. Ik ben strikt en verwacht van mijn studenten dat ze hard werken. Maar ik daag ze altijd uit op inhoud, niet op randzaken. En als ze vastlopen, ben ik er voor ze. Zijn wíj er voor ze, want ik heb dertig geweldige studentassistenten. We zoeken steeds naar de persoonlijke connectie. Wat heeft deze student nu nodig? We bouwen aan vertrouwen en een ontspannen sfeer waarin we ook met elkaar kunnen lachen. Ik vind het echt fantastisch om met studenten te werken. Het is zó inspirerend om ze te begeleiden in hun ontwikkeling. Om een veilige omgeving te creëren waarin ze nieuwe dingen leren. Om ze uit te dagen en te motiveren. En natuurlijk hoop ik ook wat van mijn liefde voor celbiologie over te brengen.’
Alex: ‘Je hecht veel waarde aan learning by doing, las ik.’
Janneke: ‘Klopt. Juist tijdens practica doen studenten verrassende inzichten op – over het vak én over zichzelf. Soms komen ze met knikkende knieën het lab in en hoor ik ze achter hun microscoop verzuchten: ‘Het is zo moeilijk, er komt zo veel bij kijken, waarom gaan al mijn cellen dood?’ Maar die cellen gaan niet allemaal dood. Of ze redden het de tweede keer wel. Zo’n ervaring voedt hun zelfvertrouwen. Daarnaast is het lab voor mij en mijn team een prettige setting om de studenten beter te leren kennen.’
Alex: ‘Bij de Green Hub werk ik ook met een team studenten. Ik vind het fijn om te horen dat jij naast ze gaat staan en ze niet van bovenaf aanstuurt. Dat is ook mijn manier.’
Janneke: ‘Dat is heel belangrijk: doe het op jóuw manier. Studenten voelen jouw ongemak als je tegennatuurlijk te werk gaat.’
HONDERD WILDE PLANNEN
Alex: ‘Heb je nog andere tips? Mijn team en ik kennen elkaar pas sinds september …’
Janneke: ‘Geef ze de kans en creëer een veilige omgeving om hun gekste ideeën uit te spreken. Misschien bedenken ze honderd wilde plannen waarvan er maar tien bruikbaar zijn. Maar hé, dan heb je wel tien nieuwe, creatieve denkrichtingen te pakken. Daarbij is het superleuk om elkaar op zo’n speelse manier beter te leren kennen.’
Alex: ‘Klinkt goed! Helaas heeft de Green Hub nog geen kantoor en spreken wij elkaar vooralsnog vooral via het beeldscherm. Soms ben ik bang dat de studenten daardoor niet krijgen wat ze verdienen.’
Janneke: ‘Dat herken ik, je voelt ze op afstand minder goed aan. Maar hou vol, want het kan vanaf hier alleen maar beter worden. Zelf heb ik het grote geluk dat wij, mede dankzij de inspanningen van Student Laboratories Twente (SLT, red.), onze practica kunnen laten doorgaan. Onder strikte voorwaarden en in kleine groepjes, maar je kunt je voorstellen hoe fijn die ontmoetingen nu zijn. Verder heb ik mijn colleges flink ingekort door een deel van de theorie te vervangen door opdrachten. En voor de positieve vibe heb ik bijvoorbeeld voor een college over bloed en afweer een playlist gemaakt van liedjes met ‘bloed’ in de titel. Er zijn zelfs studenten die daarvoor eerder inloggen op Canvas, haha.’
Alex: ‘Dat is nog eens goede feedback.’
Janneke: ‘Leuk hè. Maar studenten mogen me ook gerust vertellen wat ze niet bevalt aan mij of mijn onderwijs. Ik neem dat heel serieus. Het helpt me om de kwaliteit van mijn colleges, practica en lesmateriaal te blijven verbeteren.’
Alex: ‘Daag jij jezelf ook uit om te blijven leren?’
Janneke: ‘Elke docent moet dat doen! Al is het maar om te voorkomen dat je eigen onderwerp je gaat vervelen. Hoe moet je je studenten dan nog interesseren en inspireren? Gelukkig is mijn nieuwsgierigheid nogal snel gewekt. Ik wil altijd overal alles over weten. Zo wilde ik vroeger heel graag astronaut worden …’
Alex: ‘Ha, ik ook!’
Janneke: ‘Echt? Dan herken je dit wel: toen NASA laatst de eerste videobeelden van Mars vrijgaf, was ik totaal gefascineerd. Ik wilde alles over de Marslanding lezen en zien. Helaas is tijd altijd een probleem … Hé, ik zie een basketbal op je kast liggen. Speel je?’
TROTS OP TALENT
Alex: ‘De afgelopen tien jaar nauwelijks. Te veel aan het werk, te weinig tijd. Maar op de campus heb ik een court gevonden en ben ik weer begonnen. Hou jij ook van basketbal?
Janneke: ‘Zeker! Ik heb vijftien jaar fanatiek getraind, wedstrijden gespeeld, gecoacht en gefloten. Ik mis het. Wat ik me nu wel bedenk: misschien komt het door mijn liefde voor basketbal dat ik graag wat competitie en spel toevoeg aan mijn onderwijs. Met mijn team organiseer ik bijvoorbeeld elk jaar ‘Holland’s next cell model’: een labopdracht verpakt als talentenjacht. Dat is ontzettend leuk en het stimuleert de creatieve mindset van onze studenten.’
Alex: ‘Wauw, je hebt me heel wat stof tot nadenken gegeven.’
Janneke: ‘Dank je. Laten we binnenkort een potje basketballen en verder praten. Duurzaamheid is een onderwerp dat me ook enorm fascineert. Ik ben nieuwsgierig naar je plannen met de Green Hub.’
Alex: ‘Doen we! Een laatste vraag: welke inspiratie zou je iedereen van de UT willen meegeven?’
Janneke: ‘Toen ik een paar jaar geleden een van onze publieksopendagen bezocht, was ik verrast door alles wat we aan talent, kennis, creativiteit en innovatie in huis hebben. Ik keek mijn ogen uit. Dat mogen we best wat meer in de etalage zetten. Goed dat Shaping2030 ons daarbij helpt. Het maakt ons bewust van wie we zijn en waar we voor staan.’