Donderdag 10 december 2020
Stefan Kooij, opleidingsdirecteur Technische Natuurkunde,en Janneke de Sousa, programmamanager bij het Career Development Center, hebben allebei een hart voor mensen. Stefan zoekt samen met HR naar het beste voor zijn collega’s, ook al leidt dat soms tot stevige discussies. Janneke helpt mensen vanuit haar rol binnen HR. Hoe geef je de dynamiek van werk en medewerkers op de UT campus het beste vorm? Janneke en Stefan verkennen samen het onbekende.
Stefan: ‘Dag, Janneke. Volgens mij kennen wij elkaar niet. Waar houd jij mee bezig?’
Janneke: ‘Hoi Stefan. Ik werk bij het Career Development Center (CDC). Samen met mijn collega’s werk ik aan een breed ontwikkelaanbod, face-to-face en online. Voor alle medewerkers van de UT, van het moment dat ze binnenkomen tot het moment dat ze weggaan. Onze trainingen of coaching helpen individuele medewerkers en teams bij hun persoonlijke of professionele ontwikkeling.’
Zingeving
‘Eerder was ik beleidsadviseur, maar ik wil graag met mensen werken, niet over ze schrijven in beleidsplannen. Dat is ook waardevol, maar past minder bij mij. Ik vind zingeving belangrijk. Zelf mediteer ik, wandel ik in de natuur en doe ik yoga – ik moet wel, hè, als dochter van een yogadocente. Zo probeer ik mijn hoofd stil te krijgen en te voelen wat mijn hart wil en daar trouw aan te blijven. Als het mij lukt om ook andere mensen te helpen hun eigen wijsheid te vinden, ga ik blij naar huis. Daar zit voor mij de zingeving in mijn werk.’
De mens en de medewerker
Stefan: ‘Ik denk meteen aan people first. Wat versta jij daaronder?’
Janneke: ‘Tja, ik heb natuurlijk een eigen perspectief.’
Stefan: ‘Als mens of als medewerker?’
Janneke: ‘Die twee kan ik niet scheiden, Stefan.’
Stefan: ‘Dat vind ik mooi. Als Janneke dus…’
Janneke: ‘People first betekent voor mij dat de mens centraal staat. Dat we recht doen aan ieder mens, met zijn eigen kwaliteiten, en aan alle diversiteit. Niet alleen op papier, maar juist ook in de dingen die we doen. Ook ik verzucht wel eens tijdens een vergadering: heb je hem weer... Maar lukt het me dan om dat andere perspectief er te laten zijn, en oprecht nieuwsgierig te zijn waar het vandaan komt? Wat vraagt het van mij om dat te kunnen doen? En van ons allemaal?’
Het “wij”-gevoel
Stefan: ‘Wie bedoel je met “ons”?’
Janneke: ‘Ik bedoel iedereen aan de UT. Toch is je vraag wel terecht. “Ons” betekent samen, maar dat ervaren we misschien niet altijd zo. Voor een “wij”-gevoel hebben we gemeenschappelijke doelen nodig die groot genoeg zijn, zodat iedereen zich eraan kan verbinden. Shaping 2030 stelt een aantal van die mooie doelen.’
‘Verder creëren we een “wij”-gevoel door persoonlijk verbinding te maken. Jij en ik zijn na vandaag niet meer ‘de opleidingsdirecteur’en ‘die van HR’, maar Stefan en Janneke. Iedereen heeft een eigen verhaal. Het is goed om dat te leren kennen. De afgelopen jaren heb ik zoveel mooie gesprekken mogen voeren. Het blijft bijzonder als mensen je in een persoonlijk gesprek genoeg vertrouwen om je heel dichtbij te laten.’
Stefan: ‘Vind ik ook. Gek genoeg doet het me denken aan The Crown. Ken je die serie?’
Janneke: ‘Ja, die ben ik toevallig net aan het kijken. Ik kijk heel graag Engelse series. Ik hou van Britse humor, van de mooie beelden en de echte mensen. Ook The Crown vind ik prachtig gemaakt.’
Mensen boven systemen
Stefan: ‘Ik vind het mooi om te zien hoe Elizabeth zich ontwikkelt. Ik vond haar altijd wat bitchy, maar doordat ik haar verhaalleer kennen, heb ik nu soms medelijden met haar. Jouw menselijke perspectief geeft mij ook een goed gevoel. Eerlijk gezegd, toen ik HR zag staan, dacht ik: oei. Ik heb er soms moeite mee dat HR-collega’s vanuit een systeem denken.’
Janneke: ‘Ik begrijp waarom je dat soms zo ervaart. Maar ik weet zeker dat alle HR-collega’s de beste intenties hebben. Voor de hele UT, en dus ook voor jou. Het is wel waar dat zaken als UFO [Universitair Systeem Functieordenen, red.], waar je volgens mij op doelt, het niet altijd makkelijk maken om de mens centraal te stellen. Dus daar zou ik best vanaf willen.’
Stefan: ‘Ah, nu wordt het interessant! Ik ben inderdaad geen fan van UFO. Waarom wil jij ervan af?’
Janneke: ‘UFO is rigide. Een functieprofiel is een vast takenpakket, waaraan een medewerker zich moet aanpassen. Daar geloof ik niet zoin. Ik vind het vreemd om van iedereen binnen een profiel precies hetzelfde te verwachten. Het gaat er juist om dat we ieders unieke kwaliteiten zo goed mogelijk benutten. En dat we iedereen de ruimte geven om te groeien. De uitdaging is om het werk en de talenten van UT-medewerkers zo goed mogelijk te verbinden.’
Vertrouwen boven controle
Stefan: ‘Vind ik ook. Dus, hoe gaan we dat voor elkaar krijgen?
Janneke: ‘Dat weet ik nog niet, dat moeten we met elkaar ontdekken. Het begint met de juiste grondhouding. Durven we met elkaar te leven en werken op basis van vertrouwen in plaats van controle? Hoe gaan we om met onzekerheid en onvoorspelbaarheid? Durven we kaders los te laten, om het onbekende te verkennen? Courage over comfort zeggen we toch? Ik ben heus niet voor wildwesttaferelen, maar wel voor een open en creatieve dialoog over hoe wij de UT vormen.’
‘Met mijn collega’s bij het CDC zoek ik naar die innovatie. Bijvoorbeeld door in onze programma’s niet alleen te focussen op nieuwe kennis in het hoofd, maar ook ruimte te maken voor reflectie en zingeving. En we onderzoeken nieuwe vormen van leren en ontwikkelen. Communities en experimenteren spelen een belangrijke rol. Alleen in verbinding kunnen we vooruit. Veel van ons zullen dat in deze tijd extra goed voelen.’
Stefan: ‘Ja, helemaal eens.’
Janneke: ‘Experimenteren betekent ook kunnen omgaan met het “niet weten”, daar comfortabel mee zijn, en vertrouwen dat we er samen wel uitkomen. Het is belangrijk dat we fouten mogen maken, om daarvan te leren en onszelf steeds opnieuw uit te vinden.’
Stefan: ‘Een mooie uitdaging, Janneke. Goed je te leren kennen. Je hebt mijn dubbele relatie met HR aardig omgebogen. Bedankt daarvoor. En ik had nooit gedacht dat we over The Crown zouden praten. Als we elkaar weer tegenkomen, vraag ik je wat je vond van de laatste aflevering.’
Janneke: ‘Haha. Diezal ik dan wel hebben gezien. Dank je wel, Stefan.’