Donderdag 26 november 2020
Jennifer Herek is decaan van de faculteit technische natuurwetenschappen aan de UTwente. Daarnaast is zij samen met Tanya Bondarouk ‘sponsoring dean’ van de Shaping Expert Group ‘Shaping Individuals and Teams’. Peter Timmerman, hoofd van Studium Generale en fervent architectuurfotograaf, interviewt haar over haar liefde voor de campus: de bakermat en thuisbasis van een leven lang leren in Twente. High tech met een human touch.
Peter: ‘Wat een eer, Jennifer, om jou eens uitgebreider te spreken! We komen elkaar natuurlijk geregeld tegen bij lezingen en zo, maar ik weet nog lang niet alles over je. Wat ik me altijd heb afgevraagd: hoe ben jij als Amerikaanse eigenlijk in Twente terechtgekomen?’
Jennifer: ‘Nou, heb je even?! Ik begon mijn academische carrière in de Verenigde Staten aan een liberal arts college. Vervolgens koos ik voor science en techniek. Ik ging een promotietraject doen bij Caltech, in California. Tijdens mijn specialisatie in laserspectroscopie ontmoette ik veel internationale collega’s. Dat stimuleerde me om naar Europa te komen. Ik ben naar Zweden gegaan voor mijn postdoc. Het academisch werken in Europa vind ik prettiger dan in Amerika. Hier heb je een fijne, collegiale omgeving. In Amerika is het veel competitiever.’
Peter: ‘Zweden, wat leuk! Daar gaan mijn vrouw en ik elk jaar op vakantie. Ik ben een groot liefhebber van de natuur en de relaxte sfeer daar. En na Zweden ging je…?’
Jennifer: ‘Na Zweden kreeg ik een baan bij het FOM instituut AMOLF in Amsterdam. En vier jaar later kwam de vraag of ik naar Twente wilde komen. Ik was meteen verliefd op de campus. Naar Amerikaans model hebben ze hier ook woningen voor medewerkers op het universiteitsterrein gebouwd. Er wonen zo’n drieduizend mensen. Mijn kinderen zijn op de campus opgegroeid. Zo nu en dan eten we samen in de mensa. En ze liepen als kleintjes ook wel eens rond in de laboratoria!’
Peter: ‘Ja, dat campusgevoel herken ik als geen ander. Zag ik jou nou laatst bij de open monumentendag?’
Jennifer: ‘Yes, daar was ik bij. Prachtig! Veel gezien en toch nog allerlei nieuwe dingen ontdekt. En dan ook nog onze collega Marko die op het carillon speelde… Er is hier zoveel talent. Ook dat vind ik typisch Twente.’
Peter: ‘Typisch Twente, dat zeg je mooi. Voor mij is ‘typisch Twente’ de combinatie van high tech en human touch. Technologie en wetenschap beginnen vaak in een lab, maar daar blijft het niet bij. Wat betekent de wetenschap voor mens en maatschappij? Dan wordt het pas echt interessant. Hoe zie jij dat?
Jennifer: ‘Vind ik ook. Ik ben voor een brede academische vorming. Verder kijken dan alleen techniek en oog hebben voor de impact op de samenleving. We leiden de toekomstige wetenschappers, bestuurders en politici van Nederland op. Daarom is het belangrijk dat we studenten niet alleen techniek bijbrengen, maar ook bewust maken van onze geschiedenis, cultuur en maatschappij.’
Peter: ‘Tegelijkertijd maak ik me wel zorgen. Ik zie te veel studenten die geen tijd of ruimte krijgen – of nemen – om zich breed te oriënteren. Ze zitten nu meer in een keurslijf. Herken je dat?’
Jennifer: ‘Klopt. Dat geldt overigens niet alleen voor studenten, maar ook voor medewerkers. Er is meer bureaucratie, een hogere werkdruk, meer druk van buitenaf. Tegelijkertijd zie je dat er landelijk meer ruimte komt voor diversiteit. Voor het erkennen en waarderen van diverse talenten van “de nieuwe academicus”. Daarbij gaat het ook om interdisciplinair en interfacultair samenwerken. En om de persoonlijke touch. Deze thema’s zijn ook leidend in ons manifest ‘Shaping Individuals en Teams’.
Peter: ‘Heb je daar een voorbeeld van?’
Jennifer: ‘Een jaar geleden sprak ik een hoogleraar die een sabbatical wilde. Hij wilde zes maanden serieus met muziek aan de slag, op het conservatorium. Hij vertelde het een beetje schoorvoetend, maar ik vond het fantastisch! Samen hebben we zijn sabbatical ingezet als pilot, met leerdoelen en reflectie om eens te onderzoeken wat de impact is op zijn wetenschappelijke loopbaan. Ik zou het heel fijn vinden als we dit stimulerende, erkennende en persoonlijke echt in onze organisatie kunnen vastleggen.’
Peter: ‘En hoe is het nu met die hoogleraar die met sabbatical ging? Merk je verschil?’
Jennifer: ‘Hij is pas net terug. Het is nog te vroeg om er iets van te zeggen. Maar het kan bijna niet anders dan dat je door zo’n verrijkende ervaring een nog betere wetenschapper wordt. Ik vind het wel interessant wat je zegt. Je noemt mij net invloedrijk, maar als je het mij vraagt ben jíj dat juist!’
Peter: ‘O ja? Hoe bedoel je?’
Jennifer: ‘Shaping 2030 doen we samen. Met studenten, medewerkers en de maatschappij. Het is een mooi en scherp beeld van onze identiteit, visie en drive. We zijn geen gesloten bolwerk en willen kennis uitwisselen. Impact hebben en samen bouwen aan een duurzame, betere wereld. Met de brede programmering en de activiteiten van Studium Generale kun jij ervoor zorgen dat we grotere groepen mensen bereiken. Want dat is echt nodig – we zijn nog te onbekend. Dat brengt me erop dat ik Studium Generale veel meer wil inzetten als tool, ook in onze Expert Group. Studium Generale is practice what we preach.’
Peter: ‘Dat zou fantastisch zijn. En als ik dan toch zo vrij mag zijn: één van mijn wensen is dat de activiteiten van Studium Generale voor studenten gewoon in het Canvas-rooster komen staan, tussen de andere vakken. Zou dat kunnen, denk je?’
Jennifer: ‘Ja, dat lijkt me wel. Jullie lezingen en debatten zijn geen leuk extraatje of amusement, maar een wezenlijk onderdeel van ons onderwijsprogramma. Best logisch om ze dan ook zo te behandelen en er ruimte voor te maken. Kijk, we hebben de visie, de faciliteiten en de mensen om de ontwikkelslag te maken. Toch zal het veel werk zijn om die ruimte en flexibiliteit echt in onze systemen te krijgen. Misschien is inroosteren wel een mooie eerste stap.’
Peter: ‘Geweldig! Zeg, nog even over die open monumentendag. Want ik ben een groot liefhebber van de architectuur hier. Ik heb er als fotograaf zelfs boeken over gemaakt! We kijken nu uit op het University College, maar wat is eigenlijk jouw favoriete gebouw op de campus?’
Jennifer: ‘Goh, ben jij ook fotograaf? Dat wist ik niet! Ik houd erg van de diversiteit hier. Een van mijn favorieten is de Cubicus, met al die hoekjes. Verveelt me nooit. Dat is echt een labyrint.’
Peter: ‘Klopt, het ontwerp is een reactie op de zakelijke, functionele gebouwen die ook op de campus staan. Vroeger had de Cubicus vier ingangen en kon je er zelfs onderdoor fietsen. Het gebouw is echt bedoeld om erin te verdwalen en onverwachte ontmoetingen uit te lokken.’
Jennifer: ‘Nou, dat lukt goed! Daar kom je elkaar nog eens tegen!’
Peter: ‘Jennifer, we hebben het nu over Shaping 2030. Mag ik je een laatste vraag stellen? Hoe ziet jouw leven eruit over tien jaar? Ga je ooit nog terug naar Amerika?’
Jennifer: ‘Goh... Misschien. Mijn kinderen zijn tegen die tijd hoogstwaarschijnlijk het huis uit. Ik sta overal voor open, heb geen meerjarenplan. Ik hoop hier nog heel lang te werken, en mee te werken aan ‘Shaping’. Wat ik zelf over tien jaar precies doe, weet ik niet. Maar ik weet wél zeker dat ik dan nog niet klaar ben. Hier in Twente ben je nooit uitgeleerd.’