Door de UT een internationale vriendschap
Myrthe: ‘Ik ging naar mijn derde studiejaar aan de UT toen Willemijn de huisgenoot werd van mijn vriend Ivo. Willemijn kwam in de doegroep van mijn dispuut en zo leerden we elkaar meteen goed kennen. Wat een lol hebben we die week gehad! Ik had het daarna druk met mijn studie en Willemijn met het ontdekken van het studentenleven. We zagen elkaar elke dinsdag en donderdag bij Asterion van Aegee. De lol van de introductie week bleven we houden. Elke avond samen was één groot feest!
Net toen Willemijn aan het meeborrelen was bij mijn dispuut, ging ik op wintersport. Daar kwam ik ten val. De hersenschudding die ik opliep, bleek helaas mijn leven op mijn kop te zetten, maar dat hadden we toen nog niet door. Wel werd vrij snel duidelijk dat ik niet meer op mijn eigen kamer in mijn studentenhuis kon wonen. Ik zat huilend op de fiets op weg naar de kamer van mijn vriend, alleen was hij aan het werk. Ik reed de poort door en daar stond Willemijn! Ze bracht me naar zijn kamer waar ik de maanden erna niets anders bleek te kunnen dan in bed liggen. We hebben uren geklets, samen liggend op de slaapbank. Er is toen een heel speciale band ontstaan. Toen Willemijn die zomer twee maanden naar Frankrijk ging, stuurden we elkaar zelfs brieven omdat we elkaar zo misten!
Vrij snel woonde ik niet meer samen in Enschede en onze levens werden heel verschillend. Willemijn genoot op en top van de mogelijkheden in Enschede, ik bleef enorme gezondheidsproblemen houden waardoor ik uiteindelijk niet meer kon studeren en werken. Ik trouwde met Ivo die inmiddels na zijn afstuderen een vliegopleiding was gaan doen. Dat gaf ons een internationaal leven, maar Willemijn en ik bleven onze vriendschap onderhouden. We kochten toevallig tegelijkertijd een smartphone met whatsapp en dat werd de basis om de afstand te overbruggen. We hebben nog altijd dagelijks appcontact en we zoeken elkaar altijd op. Den Haag, Utrecht, Alkmaar, Lissabon, Leuven, Jeddah, het maakt niet uit waar de ander is.
Ons huis in België was haar persoonlijke retreat. Aangezien ik een heel rustig leven leidde, vond Willemijn het heerlijk met mij in de tuin te zitten, haar scriptie te schrijven en haar rondje te hardlopen. Toen Willemijn ook lastig kon reizen door een hernia zaten we samen huilend aan de telefoon, allebei door ons lichaam niet in staat elkaar te bezoeken. Dat vonden we vreselijk frustrerend.
We hebben inmiddels zoveel samen gedeeld: relaties die kwamen en gingen, tegelijk zwanger zijn, de geboortes van onze kinderen, vele verhuizingen. Inmiddels wonen wij in het Midden-Oosten en hoe bijzonder was het om vorig jaar Willemijn te verwelkomen in Qatar? Afgelopen september hebben we onze 15 jaar vriendschap gevierd!”