Professor ‘gewoon Dave’ gebleven
Door Marco Krijnsen
Hoe een lts’er het schopt tot hoogleraar aan de Universiteit Twente. Prof. dr. ing. Dave Blank (49) zou er een boek over kunnen schrijven. De lange weg naar de toga onderscheidt de Enschedeër van de meeste collega-wetenschappers.
Hoogleraar of niet, Dave Blank zal zich niet opeens anders gaan gedragen. Hij wil de afstand tot zijn studenten klein houden. ‘Ik ben gewoon Dave.’
Voor hem is de omgang met studenten en vwo-leerlingen misschien nog wel mooier dan het ontwikkelen van de meest ingenieuze onderzoeksapparatuur.
‘Ik merk dat collega’s van mij zich niet altijd gemakkelijk voelen in die rol. Maar ik wil laagdrempelig zijn. Ik ga graag stappen met studenten. En als iemand afstudeert, komen ze allemaal bij mij thuis eten.’
Dat Blank wars is van toeters en bellen, heeft te maken met zijn verleden.
Als twaalfjarig jongetje zag zijn toekomst er toch anders uit. ‘Ik kon op de lagere school de leraar niet luchten of zien. Ik was eigenwijs, interesseerde me gewoon niet voor bepaalde vakken.’ Blank kwam door zijn matige cijfers terecht op de lagere technische school in Enschede. ‘Ik wist eerst helemaal niet wat ik wilde. Totdat mijn vader, die leraar werktuigbouw was aan de mts, me een van zijn boeken liet zien. Is techniek niet wat voor jou, vroeg hij.’
Techniek bleek een gouden greep. De jonge Dave voelde zich thuis in de wereld van proefjes, machines en werkbanken. Hielp zijn vader in het weekeinde graag met frezen en draaien. Slaagde met lof.
Doorliep met gemak de mts, waar hij les kreeg van zijn vader. En rondde daarna aan de hts de opleiding technische natuurkunde met succes af.
Blank kwam terecht bij de Universiteit Twente, maar zou er nooit afstuderen. Voordat hij zijn ir-titel kon halen, werd hij door professor Ragalla gevraagd om te promoveren op supergeleidende materialen.
Het is een onderwerp dat nog steeds zijn ogen doet twinkelen. Met passie kan Blank vertellen hoe een materiaal na extreme afkoeling opeens zijn weerstand verliest en daarmee bijzonder geschikt wordt voor het geleiden van bijvoorbeeld stroom.
‘Van het ene op het andere moment is de weerstand weg! Ongelooflijk!’
Onder water
Het is dat enthousiasme dat de nieuwe hoogleraar meer maakt dan een wetenschappelijk onderzoeker. Blank gaat graag de boer op bij middelbare scholen om zijn vak - materiaalkunde - te promoten.
Ook haalt hij vwo-leerlingen naar de UT om ze experimenten te laten zien en doen.
Zoals het onder water laten lopen van een schaalmodel van Nederland. ‘Dat soort proefjes zou ik vroeger een geweldige uitdaging hebben gevonden.
Nu vind ik het leuk om ze te doen voor jongeren.
Ik wil ze laten zien hoe leuk technische natuurwetenschappen is, wil iets bij ze losmaken.
Veel mensen denken dat we in een kamertje zitten boven in het gebouw en dat er opeens een lampje gaat branden als we iets hebben uitgevonden. De werkelijkheid is veel interessanter.’
Blank is nu in het onderzoeksinstituut MESA+ bezig om het vervaardigen van nieuwe materialen. Een zelf ontwikkeld apparaat doet met een laser een pilletje metaaloxide verdampen, waarna van de verdampte stof een ultradun laagje materiaal wordt gemaakt. Een vinding die op den duur kan leiden tot bijvoorbeeld betere sensoren en kleinere chips die meer data kunnen opslaan.
Als net benoemde hoogleraar Anorganische Materiaalkunde denkt Blank superstructuren te bouwen van nog meer materialen, zodat dunne lagen ontstaan met nieuwe eigenschappen en toepassingen.
‘Maar ik ben net zo trots op mijn erelidmaatschap van de studentenvolleybalvereniging. Jammer dat ik door tijdgebrek bijna geen thuiswedstrijden meer kan zien.’