Maandag 31 Maart 2021
Back to the future
Mirjam: ‘Fijn dat we elkaar voor je afscheid nog even kunnen spreken, Victor. Leuk dat we samen deel uitmaken van deze interviewserie, daar ben ik trots op. Jij?’
Victor: ‘Ja, zeker. De verhalen van collega’s laten zien dat we met Shaping een heel inspirerende en ambitieuze weg zijn ingeslagen. En wat ik mooi vind, het blijft niet bij woorden. We laten het nu al zien, we brengen onze visie in praktijk.’
Mirjam: ‘Zo vlak voor je weggaat, ligt het voor de hand om terug te blikken op jouw tijd bij de UT. Maar laten we dat nu eens niet doen. Laten we vooruitkijken. Stel, het is 2030 en er is een reünie hier op de campus. Wat hoop je dan aan te treffen?’
Victor: ‘Ha, leuk! Als je het mij vraagt, staat hier in 2030 een Europese Universiteit. Op de campus zie je dan niet alleen studenten zoals we die nu kennen, maar ook professionals uit het bedrijfsleven die hun kennis en vaardigheden komen bijspijkeren. Een nieuw type student dus, die de campus na een aantal weken of maanden weer verlaat. Wat ook bijzonder is, is dat in 2030 studenten – jong en al wat ouder – uit alle windstreken naar Twente komen, omdat wij precies die challenges aanbieden waar zij behoefte aan hebben.
En jij? Hoe zie jij de toekomst van de UT voor je?’
Mirjam: ‘Ik zie in 2030 een multifunctionele campus die – nog meer dan nu – een ontmoetings- en samenwerkingsplaats is. Met gebouwen en organisaties die studenten, professionals en wetenschappers uitnodigen om kennis, ervaring en ideeën uit te wisselen. Ook denk ik dat we tegen die tijd half publiek en half privaat zijn. Verder hoop ik vooral dingen te zien die we nu nog helemaal niet verwachten. Dat zou bewijzen dat we met zijn allen niet alleen zaadjes plantten, maar dat we ook een voedingsbodem hebben gecreëerd waaruit nieuwe initiatieven groeien.’
Victor: ‘Ja, dat zou mooi zijn. Wat zie jij als de belangrijkste elementen in die voedingsbodem?’
Mirjam: ‘Allereerst de focus op ontwikkeling en doelen, in plaats van op taken en resultaten. Dat geeft lucht en ruimte om te groeien. Als individu én als organisatie. Dat is nog wel spannend, hoor. In de wetenschap zitten gek genoeg best wat belemmerende factoren voor ontwikkeling. Zoals verzuiling, het hiërarchische loopbaanpad en het belang van prijzen. Dit maakt jonge mensen afhankelijk en daarom willen we dat doorbreken. Dat vraagt om een rechte rug bij bestuurders, beleidsmakers en topwetenschappers. En die hebben we, gelukkig. Een tweede element is ons nieuwe zelfbewustzijn. We zijn tegenwoordig gelukkig iets minder bescheiden, durven ons meer te laten zien. Dat is nodig ook, want dat maakt ons beter benaderbaar. Ook komen we daardoor sneller in contact met mensen en organisaties in onze omgeving. Toch zijn we dat nog niet zo gewend. Ken je ons relatiegeschenk? Die paraplu?’
Victor: ‘Wat is daarmee?’
Mirjam: ‘Studenten wezen me er laatst op. Ze vonden het typisch UT. De buitenkant is sober en zwart. De binnenkant is prachtig kleurrijk. Ik zou het mooi vinden als we die paraplu binnenstenbuiten keren. Laten zien wat we in huis hebben, zonder onszelf op de borst te kloppen.’
Victor: ‘Ja, ik ook. Als mensen buiten de UT onze visie lezen, zeggen ze: “zo, dat is ambitieus!” Maar kennelijk zijn we dat dus ook, want we hebben het met zijn allen zo opgeschreven. Onze community heeft een enorme intrinsieke drive om het beste uit zichzelf en de UT te halen. Om écht verschil te maken en maatschappelijke impact te hebben.
Daar hebben we met Shaping2030 de goede mindset en organisatievorm voor gecreëerd.
Die collectieve drive is een kracht, maar ook een valkuil. Want je kunt niet alles doen. Maar ja, we zijn nu eenmaal nieuwsgierig. Kiezen is dus niet onze sterkste kant. Voor je het weet, lopen we kwispelend achter allerlei maatschappelijke thema’s aan. Maar als je écht verschil wilt maken, moet je wel steengoed zijn en dus focus aanbrengen. Als dat lukt, zijn we in 2030 hofleverancier van wetenschappelijk talent en van oplossingen voor de relevante maatschappelijke opgaves. In Oost-Nederland en ver daarbuiten.’
Mirjam: ‘Amen! Over verschil maken gesproken. Wat wordt jouw volgende stap?’
Victor: ‘Ik ga in de haven van Rotterdam aan de slag. Daar moet 40% van de CO2-reductie uit het klimaatakkoord gerealiseerd worden. Tot nu toe komt dat nog niet echt van de grond. Daar hoop ik verandering in te brengen. Wat ik op de UT geleerd heb, is dat zoiets alleen lukt met een sterke organisatie van toptalent, collectieve intelligentie en een gedeelde drive. Het zal een hele kluif worden. Maar ik schijn ooit gezegd te hebben: ambitie mag best een beetje pijn doen. Ik heb er zin in. En mocht ik in zwaar weer terechtkomen, pak ik gewoon mijn UT-paraplu!’