Maandag 20 juni 2022
wetenschapszaadjes planten
Ana: ‘Arturo, ik las over je werk en achtergrond. Het is superdivers en iets heel anders dan waar ik me mee bezig houd. Ik vroeg me af wat jou ertoe heeft gebracht om te doen wat je doet.’
Arturo: ‘Ha! Daarover kan ik je twee verhalen vertellen, allebei even waar. Het eerste is dat ik per ongeluk industriële chemie ben gaan studeren, omdat ik het verkeerde vakje aankruiste op het aanmeldformulier voor mijn bachelor... Het tweede verhaal is dat ik scheikunde altijd heel leuk heb gevonden. Ik ben goed met chemische formules en het maken van synthetische materialen. Tijdens mijn bachelor raakte ik steeds meer gepassioneerd. Zeker toen ik ontdekte dat ik echt kon ‘spelen’ met moleculen en materialen. Dus besloot ik om door te gaan.’
Ana: ‘Je liefde voor industriële chemie bracht je op veel plekken. Hoe heb je het ervaren om over de hele wereld te werken en te wonen?’
Arturo: ‘Mijn vader werkt met toeristen, thuis in Mexico. Dus had ik als kind veel contact met internationale mensen, vooral Canadezen en Amerikanen. Ik wist al vroeg dat ik niet wilde doen wat mijn vader deed, maar ik wilde wel meer weten over andere culturen en andere manieren van leven en denken ontdekken. Toen ik als bachelorstudent een beurs misliep om op uitwisseling naar Frankrijk te gaan, voelde het echt alsof ik op een tweesprong stond. Of ik kon mijn wens opgeven om naar het buitenland te vertrekken en gelukkig worden in mijn eigen land. Of ik kon blijven pushen. Ik koos voor dat laatste en werd een echte wereldburger. Tijdens mijn studies ging ik uiteindelijk naar Italië en Canada. En ik heb in Liverpool (Verenigd Koninkrijk) en Göteborg (Zweden) gewerkt. Maar toen ik naar de UT kwam, voelde dat echt als thuiskomen.’
Ana: ‘Cool! Oké, dus je kwam op al die uiteenlopende plekken, en het lijkt voor mij ook alsof je in heel verschillende disciplines werkt, van energie tot gezondheid. Hoe doe je dat?’
Arturo: Nou, het gaat allemaal over het maken van materiaalstructuren die een specifieke functie vervullen. Die structuren ontwerpen we op een zeer kleine schaal, kleiner dan een menselijke haar, en hebben speciale eigenschappen. Ze zijn bijvoorbeeld water- of olieafstotend. Andere hebben antibacteriële eigenschappen. En sommige structuren kun je gebruiken om energie op te wekken uit zonlicht.’
‘Onlangs ben ik met enkele collega’s een spin-off begonnen. Daarmee richten we ons op het produceren van speciale structuren om menselijke weefselmodellen relatief snel te laten groeien, waardoor de kweektijd korter is dan bij traditionele methoden. Dat is bijvoorbeeld heel nuttig bij de behandeling van zeldzame tumoren. Met een model van een zeldzame tumor kun je geneesmiddelenonderzoek of toxicologische tests doen om de juiste dosering voor een patiënt te vinden. Dat is heel gaaf, want zo krijgen ze vroegtijdig de juiste behandeling. De technologie wordt nu getest in verschillende medische centra in Nederland en Italië en apothekersopleidingen in het Verenigd Koninkrijk.’
Ana: ‘Interessant! Hoe vind je het om ondernemer te zijn?’
Arturo: ‘Nou, ik blijf uiteindelijk een onderzoeker. Voordat ik het bedrijf begon, was ik behoorlijk zelfkritisch. Wat wist ik nou over het runnen van een bedrijf? Ik moet een hele nieuwe taal leren. Maar toen dacht ik: ik ben al op zoveel verschillende plekken geweest en heb al zoveel dingen gedaan; laat ik dit ook gewoon eens uitproberen. En de UT biedt uitstekende ondersteuning om onderzoek om te zetten in een commercieel concept.’
Ana: ‘Wat heb je tot nu toe geleerd?’
Arturo: ‘Om op een heel andere manier over mijn onderzoek te communiceren. Mensen buiten de academische wereld willen een duidelijk verhaal. Ze willen weten hoe mijn vernieuwende technologie kan worden gebruikt om winst te maken... Zo had ik nog niet eerder over mijn werk nagedacht, omdat ik me vooral richtte op het onderzoek zelf.’
Ana: ‘Interessant dat je communicatie noemt. Voordat ik promoveerde was ik adviseur en vorig jaar ben ik research support officer geworden op het gebied van ethiek, integriteit en databeleid. Nu ben ik dus weer een soort adviseur, maar toch ook een beetje onderzoeker. Ik heb gemerkt dat mijn grootste uitdaging ook communicatie is. Ik hou me bezig met de vraag: hoe communiceer ik met mijn collega’s zonder al te diep in te gaan op filosofische thema’s als ethiek en integriteit? Ik wil een duidelijke boodschap uitdragen en tegelijkertijd mensen ondersteunen; ik wil ze niet vertellen hoe ze dingen moeten doen, maar ze laten weten dat ik er ben om te helpen.’
Arturo: ‘Ja, ik begrijp wat je bedoelt.’
Ana: ‘Al jouw werk lijkt gericht op maatschappelijke impact. Is dat altijd je doel geweest, of is het ontstaan door het soort onderwerpen waarin je geïnteresseerd was?’
Arturo: ‘Wat een leuke vraag! Ik heb altijd al willen helpen. Van jongs af aan is dat mijn drijfveer geweest. Ooit wilde ik arts worden. Maar ik kwam erachter dat ik al schrok door alleen maar naar bloedte kijken, dus ik wist dat dat niet zou gebeuren.’
Ana: ‘Dat had ik ook, haha!’
Arturo: ‘Later ontdekte ik dat ik ook op andere manieren aan de maatschappij kan bijdragen. Ik gebruik mijn talenten graag om zaadjes te planten, om ideeën te laten groeien en bloeien, zodat anderen ze later kunnen oogsten. En dan bedoel ik niet alleen mijn onderzoek of de producten die ik help ontwikkelen. Mijn moeder is net met pensioen; ze was altijd lerares op een basisschool. Twee keer per maand ga ik online om wetenschapslessen te geven aan een aantal van haar vroegere leerlingen in mijn geboortedorp. Ons dorp is een kleine gemeenschap en ik wil de leerlingen verder laten kijken. Hun interesse wekken, niet alleen voor de wetenschap, maar voor welke manier dan ook waarop ze de maatschappij verder kunnen helpen. Ik wil niet dat ze denken: dit is mijn dorp, en dat is het. Natuurlijk is dat prima voor hen die daar echt graag willen blijven, maar ik wil er zijn voor de leerlingen die misschien iets anders willen doen, maar te verlegen zijn om ervoor te gaan.’
Ana: ‘Wauw! Dank je, Arturo, voor je woorden en voor dit beeld.’