Maandag 28 februari 2022
Thuis op de campus
Funda: ‘Hoi Chantal, als ik jou vraag iets over jezelf te vertellen – waar begin je dan? Bij wie je bent of bij wat je doet?’
Chantal: ‘Altijd bij wie ik ben. Ik ben Chantal, 45 jaar en moeder van twee fantastische zonen van 11 en 13. Een paar jaar geleden ben ik gescheiden, maar inmiddels heb ik een heel lieve vriend ontmoet hier op de campus.’
Funda: ‘Wat leuk, dat hoor ik wel vaker. En vertel eens, hoe ben je op de UT terechtgekomen?’
Chantal: ‘Als klein meisje wilde ik secretaresse worden. Met zo’n mantelpakje en hoge hakken. Leek me geweldig. Maar tijdens de opleiding kwam ik erachter dat het niets voor me was. Daarna stapte ik over op facilitair management. Dat paste veel beter bij me. Ik maak het mensen graag naar de zin. En dat is eigenlijk wat ik nu als manager facility services nog steeds doe. Samen met mijn collega’s zorg ik ervoor dat iedereen op de UT een fijne plek heeft om te werken, te studeren en om elkaar te ontmoeten.’
Funda: ‘En hoe doe je dat dan precies?’
Chantal: ‘Wij houden ons onder andere bezig met de gebouwen, de inrichting, de schoonmaak, de beveiliging, de post, de logistiek en de balies. Alle randvoorwaarden, zou je kunnen zeggen. Daarnaast houd ik me bezig met aanbestedingen en inkoop. En last but not least, met evenementen.’
Funda: ‘O wow, dus als we een feest willen organiseren, dan moeten we bij jou zijn! Daar ben ik best aan toe, eerlijk gezegd… Je werkt al een heel stuk langer op de UT dan ik. Negentien jaar las ik! Wat maakt dat je zo aan de UT verbonden blijft?
Chantal: ‘Allereerst: het campusgevoel. De vibe van studenten, onderzoekers, docenten en andere collega’s – die is onbeschrijflijk, die moet je ervaren. In mijn werk ben ik voortdurend met al deze mensen – onze eindgebruikers – in gesprek. Over hun behoeften, hun plannen en suggesties én hoe wij daar met onze diensten het beste op kunnen inspelen.
En ten tweede: de UT is voor mij een speeltuin. Met duidelijke kaders, dat wel. Maar ik ben vrij om dingen uit te proberen. Er is ruimte voor creativiteit, experimenten en mislukkingen. Daar leren we allemaal van. En het verveelt dus nooit.’
Funda: ‘Is dat typisch UT of typisch Nederlands?’
Chantal: ‘Goeie vraag, daar moet ik even over nadenken. Ik denk dat het niet typisch Nederlands is, eigenlijk. Nederlanders willen toch ook wel dat alles in de vakken is en blijft en zijn erg van: ‘wie is hier verantwoordelijk voor?’.
Funda: ‘Heb je nog meer voorbeelden van wat jij typisch Nederlands vindt?’
Chantal: Ja, Nederlanders zijn heel direct. Hebben het hart op de tong. Dat kan een shock zijn als je dat niet gewend bent. En: we kunnen kleine dingen ook wel opblazen. Tegelijkertijd zijn we heel nuchter en rationeel.’
Funda: ‘Wat mij opvalt, is dat Nederlanders goed over problemen kunnen praten. Jullie zijn goed in discussiëren.’
Chantal: ‘Ja, daar zijn we dol op! We hebben er zelfs tv-programma’s over – over discussies tussen buren, zoals De Rijdende Rechter of aanvaringen met grote instanties, zoals Kassa.’
Funda: ‘En waar voel jij je dan het meest verantwoordelijk voor?’
Chantal: ‘Voor de randvoorwaarden, die ik al eerder noemde. De basis moet op orde zijn. Daar begint het allemaal mee. Maar met Shaping 2030 willen we natuurlijk meer dan dat. Denk bijvoorbeeld aan thema’s als internationalisering en diversiteit. We hebben veel nationaliteiten, culturen – en dus veel verschillende mensen - op de UT. Zo kregen we laatst een verzoek voor genderneutrale toiletten. Een klein voorbeeld, maar wel heel belangrijk. Dat gaan we in elk gebouw realiseren.
Ook als het gaat om duurzaamheid hebben we onze doelstellingen. Want daar kunnen wij met onze ondersteunende diensten aan bijdragen. En wat denk je van digitalisering? Wij zijn ook verantwoordelijk voor de collegeruimtes, en alle digitale voorzieningen daarin. Die zijn de afgelopen jaren belangrijker geweest dan ooit. COVID heeft veel nare gevolgen gehad, maar het heeft onze service department wel op de kaart gezet. Ventilatie, schone werkplekken, goede sanitaire voorzieningen zijn nu niet alleen randvoorwaarden, maar hebben ieders aandacht. Ons werk is dus zichtbaar geworden.’
Funda: Wat mooi om te horen! Iets heel anders: volgend jaar komen wij met ITC naar de campus. Wat vind je daarvan?’
Chantal: ‘O, ik vind het fantastisch. Eigenlijk hadden we dat allemaal al veel eerder gewild, maar dit soort processen zijn nu eenmaal tijdrovend. Vorig jaar is het herontwerp van het gebouw Gallery goedgekeurd en het wordt prachtig. Mijn collega’s van vastgoed zijn er al druk mee bezig. Het oorspronkelijke gebouw Langezijds was in de begintijd van de UT bedoeld om chemisch technologen te huisvesten, wist je dat?’
Funda: ‘Nee, eigenlijk niet. Zijn daar foto’s van?’
Chantal: ‘Vast en zeker. Als je in onze beeldbank kijkt, moeten daar ook oude foto’s van de Langezijds bij zitten.’
Funda: ‘Ik ga kijken, ben benieuwd! Heb jij eigenlijk favoriete plekken op de campus?
Chantal: ‘Jazeker. En ik ontdek na al die jaren nog steeds nieuwe plekken. Ik houd heel erg van de openheid van Carré en Nanolab. Dat je van buiten al kunt zien wat er binnen gebeurt. Een paar jaar geleden hadden we ook domes op de campus. Daarin kon je ook live experimenten zien. Fantastisch vond ik dat. Want we doen prachtige dingen op de UT, maar die blijven nog te vaak verborgen.
Wat ik ook mooi vind, is de Linde. Als ik daar naarbuiten kijk, ben ik trots. Dan zie je het groen, maar ook al die UT’ers die aan het sporten zijn. Daar zie je het campusgevoel.’
Funda: ‘Ik vond het heel leuk om je te leren kennen, Chantal. Misschien kunnen we samen eens over de campus wandelen?’
Chantal: ‘Doen we! Dan kan ik je alle mooie plekken laten zien!’