Maandag 10 Mei 2021
Een goed gesprek is het halve werk
Annet: ‘Ik wil even wat checken, Brigitte. Tijdens de voorbereiding waren er allerlei mensen die zeiden dat wij elkaar kenden.’
Brigitte: ‘Klopt, maar we kennen elkaar helemaal niet!’
Annet: ‘Nee, toch? Ik dacht: misschien heb ik iets ontzettend uit mijn hoofd laten vallen. Gelukkig niet. Jij bent een nieuwe Brigitte voor mij. Wat doe jij?’
Brigitte: ‘Ik werk al bijna 25 jaar voor de UT. Op dit moment werk ik als assistent bij twee vakgroepen. Best een centrale rol, want ik moet van veel dingen op de hoogte zijn. Natuurlijk zoeken mensen zelf ook veel uit, maar soms steunen ze op mij. En dat mag ook, daar ben ik voor. Ik wil graag nodig gevonden worden. Net als veel van mijn collega-secretaresses, en facilitair en technisch medewerkers, zorg ik ervoor dat alles op rolletjes loopt zonder op de voorgrond te treden. Een stille kracht op de afdeling.’
Annet: ‘Je werkt dus al lang aan de UT, net als ik. Veel studenten, PhD’s, maar ook wetenschappers zijn er maar kort. Hoe zie jij de rol van dinosauriërs zoals wij?’
Brigitte: ‘Ik heb mooie herinneringen aan de verschillende switches die ik maakte. Soms moest ik even uit mijn comfortzone, bijvoorbeeld toen ik uit de hechte groep van het UT-Nieuws werd weggeplukt. Toch bleek het altijd heel leuk om weer nieuwe dingen te ontdekken. Ik ken de structuur van de UT nu goed. Ik weet precies bij wie ik terecht kan voor vragen of hulp. En ik heb zelf natuurlijk de nodige vaardigheden, kennis en levenservaring opgedaan. Ik heb bijvoorbeeld ook veel zelfonderzoek gedaan, via cursussen en workshops. Wat ik daar heb geleerd, geef ik graag door. Dat vind ik heel mooi. Ik noem mezelf lifestylecoach en ervaringsdeskundige.
‘Om terug te komen op je vraag: daar zie ik de toegevoegde waarde van ervaren krachten zoals jij en ik. Jongere UT’ers hoeven niet lang met dingen te zitten, omdat ze niet opnieuw het wiel uit hoeven vinden. Als studieadviseur herken je dat vast: je geeft één tip, en studenten lopen dolgelukkig de kamer uit. Dat is toch mooi?’
Annet: ‘Soms is het inderdaad simpel. Ik stuur bijvoorbeeld veel studenten uit wandelen. Die komen helemaal niet buiten. Een rondje om het huis is al genoeg. Na een week zeggen ze: “Ik voel me veel beter!” Je noemt jezelf lifestylecoach, daar ben ik als projectleider van het student well-being project wel benieuwd naar.’
Brigitte: ‘Studenten, maar ook PhD’s en collega’s, weten mij te vinden voor een gesprek. Ik krijg daar van mijn leidinggevenden ook ruimte voor. Heel fijn hoe ze eigen initiatieven, ideeën en persoonlijke ontwikkeling stimuleren.
‘Ik merk dat steeds meer studenten en medewerkers behoefte hebben aan zo’n gesprek. Ze zitten ergens mee en weten niet hoe ze hun probleem kunnen tackelen. Naar een psycholoog gaan is voor velen een grote stap. Ze zijn blij hun verhaal bij een vertrouwd persoon kwijt te kunnen. Iemand binnen de vakgroep met een luisterend oor, die begrip toont en adviezen geeft. Ik probeer mijn steentje bij te dragen om te voorkomen dat de emmer over loopt. Door er voor mensen te zijn, zonder het vast te moeten leggen. Ze kunnen gewoon aankloppen. Na onze gesprekken kunnen ze weer een tijdje verder.’
Annet: ‘Laagdrempelige, misschien zelfs toevallige, gesprekken dus. Ik zit natuurlijk meer aan de geïnstitutionaliseerde kant. Heb je daar ideeën over?’
Brigitte: ‘Studenten kunnen natuurlijk met verschillende mensen praten. Ook met studieadviseurs of docenten. Maar studenten die ik al een tijdje ken lopen makkelijker bij mij binnen als het gaat om persoonlijke dingen. Zij voelen de druk van hun studie en onderzoek, waarbij ze inhoudelijk goed worden begeleid door docenten. Voor persoonlijke dingen is misschien niet altijd ruimte in die begeleidingsgesprekken.’
Annet: ‘Dat ben ik met je eens. Een collega van me zei het laatst mooi: je kunt nog zoveel studieadviseurs hebben, maar als we niet met z’n allen tijd maken of hebben voor studenten, komen ze allemaal bij mij terecht. Ik kan hun verhaal dan aanhoren, maar dat is minder vaak nodig als studenten zich ook door anderen gezien en gehoord voelen. Toch denk ik: laagdrempeligheid en toevalligheid zijn mooi, maar we hebben ook een soort structuur nodig.’
Brigitte: ‘Ik vind het vooral belangrijk dat er ruimte is om met elkaar te praten, zodat je weet hoe mensen zich voelen. Gesprekken waarin we even kunnen ventileren. Dat werkt gewoon. En natuurlijk moet de UT wel dingen meten en onderzoeken.
‘Met Shaping2030 worden people first en student over system belangrijker. Dat is goed voor de erkenning en waardering van ieders talenten en ontwikkeling. Ik hoop dat dit echt zijn plaats krijgt in de complexe organisatie van de UT. Door tijdgebrek of werkdruk komen goede ideeën soms onvoldoende uit de verf. Volgens mij moeten we naar minder vastleggen en meer doen. Ik ben daar gewoon alvast aan begonnen.’