Maandag 3 Mei 2021
‘WE MOETEN HOOFD EN LIJF BIJ ELKAAR ZIEN TE HOUDEN’
Wander: ‘Heb je als filosofiestudent ooit gedacht dat je studieadviseur zou worden?’
Annet: ‘Nee, in mijn hart wilde ik graag boer worden. En in de praktijk dacht ik dat het op beleidsambtenaar zou uitdraaien, al wist ik niet precies wat zo iemand deed. Maar ik ging werken bij een IT-adviesbureau, waar ik me onder meer bezighield met het opleiden en trainen van mensen. Dat vond ik heel leuk. De functie van studieadviseur sloot daar mooi op aan. Ik heb er trouwens altijd iets naast gedaan: stagecoördinator, coördinator internationalisering, docent academische vaardigheden. En nu ben ik behalve studieadviseur ook projectleider van het project studentenwelzijn. Die afwisseling vind ik leuk.’
Wander: ‘Hebben studenten nu andere issues dan twintig jaar geleden?’
Annet: ‘De coronacrisis is nu natuurlijk een groot thema. Maar over het algemeen is de aard van hun vragen niet heel erg veranderd. Studenten kloppen bij me aan met kleine en grote kwesties. Dat gaat van ‘Ik kan het rooster niet vinden’ via ‘Ik weet niet welke kant ik met mijn studie op wil’ tot ‘Ik heb suïcidale gedachten.’ In het laatste geval neem ik iemand onder de arm mee naar de studentenpsycholoog. Verder probeer ik hun studievoortgang in de gaten te houden. Met name voor eerste- en laatstejaars is dat belangrijk. Als ik zie dat ze veel vertraging oplopen, vraag ik ze op gesprek.’
Wander: ‘Het leven van studenten is toch een stuk hectischer geworden? Plannen en rennen ze zichzelf niet voorbij?’
Annet: ‘Hun drukke leven, ook door sociale media en een hogere levensstandaard, is inderdaad een valkuil. Als ik op mijn eigen studententijd terugblik: wij waren arm, dus gingen niet op vakantie. Wij hadden geen OV-kaart, dus minder reisstress. Onze ouders bezochten we eens in de zes weken. Borrels dronken we thuis met huisgenoten – dezelfde mensen met wie we het gros van onze gesprekken voerden. De studenten van nu hebben een bijbaan, houden op allerlei manieren contact met heel veel mensen, appen drie of vier keer per dag met hun ouders die, veel meer dan vroeger, hun privésores met hun kinderen delen. Ze hebben het drukker en staan onder grotere druk. Een deel van hen is daardoor de hele dag aan het sjezen. Een andere groep valt juist stil. Daartussenin zit gelukkig een grote groep die de balans best goed weet te vinden.’
INFORMATIE-OVERLOAD
Wander: ‘Wat doe jij zelf na een dag sjezen om een beetje in balans te blijven?’
Annet: ‘In het kader van mijn boerenambities heb ik een enorme tuin, waarin ik graag wroet. Ik heb een hond, ben coördinator van een wandelclub en ik zwem het hele jaar door in open water. Dat is nu heel hip and happening, maar ik doe het al járen. Met mijn clubje lig ik elke week in het Rutbeek.’
Wander: ‘Respect! Ik heb het weleens overwogen, maar het lijkt me doodeng in de winter. Ik bekijk het water liever vanaf de kant tijdens een rondje hardlopen.’
Annet: ‘Daar heb ik dan weer respect voor. Maar het koude water is niet eng, joh. Het is een soort sauna, maar dan zonder warmte.’
Wander: ‘Ha, ja, als je het zo bekijkt … Wil je ook eens door deze bril kijken: stel, je bent voor één dag baas van de UT. Wat pak je als eerste aan?’
Annet: ‘De informatievoorziening aan studenten. Er gaat zoveel rond via zoveel kanalen, dat ze er soms in verdrinken of essentiële informatie missen. Komt ook omdat ze niets filteren. Twitter, Instagram, Osiris, Whatsapp, e-mail: ze vinden alles even urgent en belangrijk. Mijn gevoel zegt dat we daar iets mee moeten doen.’
Wander: ‘Is dit niet een kwestie van levenservaring die studenten nog moeten opdoen?’
Annet: ‘Dat is de vraag. Als we echt vinden dat studenten moeten leren hun weg te vinden zonder hopeloos te verdwalen, dan moeten we die vaardigheid expliciet benoemen als eindterm van onze opleidingen. En er tijd en aandacht voor vrijmaken.’
KRAAKHELDER CURRICULUM
Wander: ‘Zoals we ook projectonderwijs hebben ingevoerd, omdat goed kunnen samenwerken steeds belangrijker werd?’
Annet: ‘Precies. In het project studentenwelzijn willen we dit ook ter discussie stellen. Wat moeten studenten zelf doen, wat bieden wij aan? Wat hoort in het curriculum thuis, wat valt daarbuiten? Daar moeten we als universiteit duidelijk over zijn, ook met het oog op onze buitenlandse studenten. In sommige landen zijn zelfstandigheid en zelfmanagement geen vanzelfsprekendheden. Daar staat gehoorzaamheid bijvoorbeeld hoger aangeschreven. Het moet kraakhelder zijn waar we op aansturen. Met als mogelijke consequentie dat we ons met z’n allen op een andere manier moeten organiseren.’
Wander: ‘Over verandering gesproken: als UT-dino is Shaping2030 niet het eerste verandertraject dat je meemaakt.’
Annet: ‘Klopt. En eerder heb ik zien gebeuren dat gewenste veranderingen vooral van bovenaf over de organisatie werden uitgestort. Of dat er naast de reguliere organisatie een soort veranderorganisatie ontstond, waar ‘gewone’ docenten of ondersteunende medewerkers nauwelijks deel van uitmaakten. Dat lijkt bij Shaping2030 gelukkig anders. Iedereen krijgt de vraag: hoe draagt wat jij doet of van plan bent bij aan onze gezamenlijke doelstellingen? Zo krijgt het handen en voeten in de hele organisatie.’
Wander: ‘Hoe zie jij jouw betrokkenheid hierin?’
Annet: ‘Mijn werk sluit aan bij meerdere Shaping2030-thema’s: bij inclusiveness, bij individuals and teams, bij innovation of education. Als studieadviseur met speciale aandacht voor studentenwelzijn zie ik het als mijn taak om te blijven benadrukken dat onze studenten individuen zijn. En dat we er samen verantwoordelijk voor zijn dat ze hun hoofd en hart een beetje bij elkaar houden.’
Wander: ‘Een mooie opdracht. Ik zou best eens een dagje met je willen meelopen.’
Annet: ‘Be my guest! Dat vind ik heel leuk. En dan wil ik ook van jou weten wat je allemaal uitspookt op de UT. Ik ga in elk geval alvast de Shaping2030-story van Massimo Sartori met jou lezen.’