Een standwerker in Korea
Dave Blank, hoogleraar nanotechnologie aan de UT, bracht vanaf zaterdag 22 augustus een bezoek van een week aan Zuid-Korea. Daar woonde hij op uitnodiging van Nanoned (het netwerk van enkele universiteiten en industrie) en de Nederlandse ambassade in Seoul, een conferentie bij. En fungeerde hij als een soort standwerker op een tentoonstelling. Zijn missie was om het Nederlandse initiatief op het gebied van nanotechnologie toe te lichten en de Koreaanse industrie en instituten te interesseren voor genoemd netwerk.
Zaterdag 22 augustus
Compleet doorweekt - overvallen door een geweldige plensbui- pak ik de trein van 12.30 uur die rechtstreeks van Enschede naar Schiphol rijdt. Een jas heb ik niet bij me. Want die is niet nodig in Korea. Op Schiphol krijg ik een upgrade naar business-klas, wat op zo'n lange vlucht -elf uur- wel zo prettig is.
Zondag
Stap erg duf het vliegtuig uit. Met één van de talloze bussen rij ik in anderhalf uur naar Seoul. De karakteristieke ranke hoge flats zien er apart uit. Allemaal met dezelfde kleurencombinatie: beige met vlakken in pastelkleuren. Het hotel heeft minstens vijf sterren; de conferentie is er ook, wat erg handig is. De ambassade belt dat ik de volgende dag om 09.30 uur bij de ambassadeur word verwacht. Dat is aan de andere kant van de rivier: ik reken op een uur met de taxi. Slenter deze dag wat rond, bezoek een tempel die steentje voor steentje wordt gerestaureerd. Wat de betekenis is van de olifanten voor het gebouw weet ik niet. Wat weet ik überhaupt van Zuid-Korea? Op TV alleen de sporten waar Korea goed in is. Mijn mobiel doet het ook al niet: de G van GSM staat toch voor Global?
Maandag
Om half negen met de taxi naar de Nederlandse ambassade. Inderdaad, file rijden. Het aantal bruggen over de rivier is beperkt. De Koreanen rijden niet al te zachtzinnig. De Nederlandse ambassade zetelt op een deel van een verdieping in een hoge flat. Erg veel uitstraling kan ik niet ontdekken. De Amerikaanse ambassade ernaast lijkt vooral op een legerbasis. Ik maak kennis met de leden van de Japanse en Koreaanse ambassade die Nederland op technologisch gebied promoten. Het gesprek met de ambassadeur is erg onderhoudend. Het gaat vooral over de situatie in Nederland. Maar ook de verhouding tussen noord en zuid komt aan de orde. Dit gedeelte van Seoul is met z'n vele kleine straatjes, winkels en restaurants een stuk gezelliger. `s Middags nog even wat regelen in de conferentieruimte. Het straatbeeld is merkwaardig. Veel hoge gebouwen, veel verkeer maar weinig volk. Bij de ingang van het hotel annex conferentiehal staat een groot bord met Coex Mall. Neem even een kijkje en geloof mijn ogen niet. Het krioelt werkelijk van de mensen, vooral veel jongeren. Volop boetieks, prul en foodcorners. Ik lees op een plattegrond dat deze mall meer dan 200 winkels telt en 120.000 vierkante meter groot is. Hier ligt Enschede onder de grond! Zwerf een paar uur rond en vergaap me aan de nieuwste snufjes van Samsung. In de tentoonstellingshal is men druk bezig de stands op te bouwen. De Nederlandse hoek is niet moeilijk te vinden: de tulpen staan er goed bij.
Dinsdag
Rijst met vis als ontbijt. Op weg naar de conferentie bekijk ik op mijn notebook het laatste olympische nieuws. Als het goed is ben ik via de Nederlandse ambassade ingeschreven, dus hoef ik niet in de rij te staan. Blank: B - L - A - N - K? Netherlands? NanoNed? Dutch Embassy? Niets van dat alles. Nee, als ik naar binnen wil dan moet ik eerst betalen. Na een half uur verschijnt een lid van de ambassade met kennis van de Koreaanse taal. Maar dat is niet genoeg. Weer een uur later arriveert een Koreaanse vertegenwoordiger die me binnen een minuut de hal in loodst, waar de lectures worden gehouden. Tot mijn verrassing loop ik professor Kaway tegen het lijf, die het nanoprogramma leidt. Zeg maar de Japanse David Reinhoudt. Met Kaway wissel ik studenten en onderzoeksresultaten uit. De invited speakers doen hun zegje en pas daarna is de officiële opening van het spektakel. Geheel in het Koreaans, op het dankwoord van de Engelse eregast na dan. Traditiegetrouw knippen ze met z'n allen een lintje door. Op naar de Nederlandse stand. Ik zie ze naar mij kijken. Ik ben niet bepaald gekleed op een tentoonstelling, vinden ze. Vanaf moment één is het druk. Allerlei mensen willen van alles weten. We praten met handen en voeten. De Koreaanse televisie is een leuke onderbreking. Een interview met een goedogende dame die geen woord Engels spreekt. Geen idee wat ze vraagt, maar bij elk antwoord benadruk ik dat Korea `fantastic' is en we veel voor elkaar kunnen betekenen. Het ambassadepersoneel knikt instemmend. Aan het eind van de middag de officiële receptie. Ik blijk één van de genodigden te zijn. Het ambassadepersoneel stelt voor dat ik een jasje en stropdas van hun leen. Met gepaste tegenzin haal ik mijn eigen jasje en stropdas van m'n hotelkamer. Geheel toegerust verschijn ik weer ten tonele. Paniek: mijn stropdas is zwart. Dan kan dus écht niet, zeggen ze, die is gereserveerd voor begrafenissen. Twee minuten later heb ik een stropdas van één van de diplomaten om.
Woensdag
Na de gebruikelijke vis- en rijstontbijt en het laatste olympisch nieuws een erg leuke lezing van Nobelprijs-winnaar Harold Kroto, een van de ontdekkers van de buggybal (C60). De avond ervoor hadden we, na de receptie, nog even een afzakkertje genomen. Kroto maakt er veel werk van om kinderen te interesseren voor de wetenschap. Het liefst in ontwikkelingslanden of achterstandswijken. Een fascinerende man. Moeten we echt eens uitnodigen voor een MESA+ colloquium. Of in de Faculty Club. Of allebei. Het standwerk tussen de lezingen door is leuk. Er hangen 11 posters over de verschillende flagships (onderwerpen) in NanoNed. Het is net alsof je al die posters tegelijkertijd staat te presenteren. Veel studenten en wetenschappers. Het promotiemateriaal vindt gretig aftrek. Vooral de folders in het Koreaans en natuurlijk de MESA+ pennen in oranje! Guus Hiddink is er nog steeds een levende legende. `s Avonds ga ik op uitnodiging van de ambassade uit eten, samen met enkele vertegenwoordigers van de industrie en een student uit Twente die daar nu stage loopt. Het is echt downtown Seoul in een leuke wijk vol eettentjes. In één daarvan heeft onze Koreaanse gastheer een tafel gereserveerd. De tafel is 30 cm hoog, dus ik voel het al aankomen, dat wordt de kleermakerszit de gehele avond… Natuurlijk schoenen uit (had gelukkig schone sokken aangetrokken). Erg gezellig, erg lekker en veel bier en andere `vage' drankjes. Van alles gegeten en geproefd. Het Koreaanse eten is zeer overdadig. Of er ook hondenvlees tussen zat zal ik nooit weten.
Donderdag
Vroeg wakker. Ik zap langs de olympische velden: worstelen, taekwondo, ping pong en natuurlijk synchroon zwemmen en kogelslingeren. Geen hockey, roeien, paardrijden of wielrennen. De anoNed-stand trekt veel bekijks van bedrijven. Vooral nano fluidics, nano fotonica en nano electronic materials doen het goed. LG en Samsung zijn erg geïnteresseerd. Ook een aantal investeerders zien het helemaal zitten. Het ambassadepersoneel glimt zichtbaar en is blij dat ik nu op eigen initiatief een jasje aan heb. Jammer dat ik geen stropdas draag. Bij de avondlezingen zijn alleen de `buitenlanders' , zoals ik, nog echt bij de les. De rest slaapt een eind weg of luistert aandachtig met de ogen dicht. Slapen doe ik zelf pas na een zeer leuke discussie over nano en carbon nano tubes in de locale micro brewery. Eigenlijk geen nano, eerder mega.
Vrijdag
Alweer de laatste dag, het gaat snel. Na vis met rijst op naar de conferentie. Het is zichtbaar rustiger. Apart eigenlijk dat er altijd mensen eerder weggaan. En dat verschijnsel blijft, ook al maak je de conferentie één dag korter. Dan toch maar eendaagse bijeenkomsten? Halverwege de middag neem ik uitgebreid afscheid van mijn mede-stand-mensen. Gelukkig, geen `professor Blank, could you please help this mister please, he is a very important person, please' meer. Ik heb nog een afspraak met een collega die ik vanuit Stanford ken en nu hoogleraar is in Korea. Hij is net terug uit Californië en we besluiten om de komende uren flink te praten en te discussiëren over van alles en nog wat. Wordt vast erg gezellig.
Zaterdag
Was dus erg gezellig, misschien te. Snel mijn spullen in de koffer, de bus naar het vliegveld vertrekt om 08.35. Het vliegveld is eigenlijk zeer modern, zonder al te veel wachttijden. Schoenen uit, maar de laptop mag in de tas blijven. In het vliegtuig loop ik een Twentse collega tegen het lijf. Dat is waar ook: er was in Seoul ook een conferentie op het gebied van reologie. Boven Finland en Zweden vliegen we parallel aan een baan met tegemoetkomende vliegtuigen. Dan merk je pas hoe hard je gaat. Korea, ik ben een ervaring en 100 visitekaartjes rijker. En 150 kaartjes armer. Als ze me maar niet allemaal gaan e-mailen. Op de grote jongens na dan.
