Maandag 04 juli 2022
varen op intuïtIE
Karin: ‘Jeroen Jansen. Als je daarop googelt krijg je veel resultaten. Dus ik vraag het liever aan jou: wie is Jeroen Jansen?’
Jeroen: ‘Goede vraag. Allerlei dingen tekenen mij. Dit hangertje van een scheepsschroef aan mijn ketting, bijvoorbeeld. De zeevaart en de zee zitten diep in mijn hart. Mijn grote ambitie was om stuurman te worden. Totdat tijdens de keuring bij de zeevaartschool bleek dat ik kleurenblind was.’
Karin: ‘Waarom is dat een probleem?’
Jeroen: ‘De zeevaart hangt aan het onderscheid tussen rood en groen. Rood is links, groen is rechts. Als je dat onderscheid niet ziet, kom je in de problemen, zeker bij slecht weer. Dat ik niet ging varen, zorgde voor grote vertwijfeling. Dit is het einde van het leven, hier houdt het op. Dacht ik.’
Karin: ‘Gelukkig niet, zeg!’
Jeroen: ‘Inderdaad. Uiteindelijk had ik verschillende managersrollen bij Ahold. Dan had ik het over opbrengsten en winsten. Een collega vroeg me eens of ik mezelf wel geloofde. Nou, niet dus. Ik vond het flauwekul. Dus stapte ik over naar human resources (hr) ook omdat Ahold ging werken met zelfsturende teams. Daar ben ik een groot voorstander van.’
Karin: ‘Waarom?’
Jeroen: ‘Ik vertrouw op het goede in de mens. Ik geloof dat mensen in staat zijn om hun eigen capaciteiten optimaal te benutten. We maken allemaal fundamentele keuzes in ons privéleven: over studeren, huizen kopen, trouwen, kinderen krijgen, opvoeden. En dan zou je in je werk opeens geen zelfstandig beslissingen meer kunnen nemen? Dat vind ik heel raar.’
Karin: ‘De UT is natuurlijk een omgeving met wel heel zelfstandige mensen.’
Jeroen: ‘Ja, op een gegeven moment werd ik een beetje het klassieke voorbeeld van een vader die steeds te laat was voor zwemles, het avondeten, sport of de kerstviering. Ik heb in die tijd regelmatig in tranen de auto aan de kant gezet en gedacht: bah, weer die file, weer te laat. Ik wilde dichter bij huis werken. Na nog wat omzwervingen werd ik hr-manager bij ITC en later bij de UT.’
Karin: ‘Grappig genoeg vind ik je niet echt een hr-type. Ik hoor vaak ‘nee dat kan niet’ of ‘nee, dat past niet binnen de lijntjes’. Jij bent intuïtief, staat voor zelfsturende teams, vertrouwen.’
Jeroen: ‘Klopt, ik vaar op mijn intuïtie. Als hr-manager gaat het vaak om het individuele belang en het organisatiebelang. Soms kom je dan in een spagaat. Ik keek mezelf regelmatig ‘s avonds in de spiegel aan en vroeg me af: klopt mijn besluit of is er een spelletje gespeeld?’
Karin: ‘Nu ben je projectleider van de Shaping Expert Group Individuals and Teams. Jullie organiseren ronde tafels met mensen vanuit verschillende faculteiten en allerlei support staff, dwars door de hele UT heen. Komt daar een gezamenlijk resultaat uit?’
Jeroen: ‘Jazeker. Het is trouwens nog veel breder dan de UT, omdat we het bijvoorbeeld ook hebben over erkennen en waarderen. Die beweging is ontstaan om carrièrekansen en loopbanen van wetenschappelijk personeel te diversifiëren. Dat raakt alle universiteiten in Nederland, en daarbuiten.’
‘Een tijd heb ik het gevoel gehad dat erkennen en waarderen vooral speelde bij een groepje ‘believers’. Daarom was ik blij met een paper waarin 170 topacademici een tegengeluid lieten horen. Nu komen we met elkaar in gesprek, dacht ik.’
Karin: ‘Ja, ik snap dat je die discussie benadert als een nationaal thema. Maar dat de UT het oppikt, vind ik persoonlijk het leukste vooruitzicht. Daar hebben wij als UT’ers echt wat aan.’
Jeroen: ‘Dat klopt. En de UT neemt echt het voortouw, omdat we erkennen en waarderen ook willen toepassen op ondersteunend en beheerspersoneel. Ik vind dat heel sterk, want kansen en ontwikkeling in een wetenschappelijke carrière zijn wat duidelijker. Daarbuiten kom je meer in talentmanagement. Voor veel mensen draait dat om promotie, promotie en promotie. Maar als iemand een stap terug wil, dan moet dat ook kunnen. En we moeten eerlijk zijn als we iemands talent niet meer kunnen faciliteren omdat posities nu eenmaal bezet zijn. Het gaat dan om de vraag: hoe kunnen we je wel helpen? Daar hebben we nog wel veel in te doen. Maar ja, het is ook een grote cultuurverandering.’
Karin: ‘Klopt. En als straks de Shaping Expert Group niet meer bestaat, dan moet het pas echt gaan gebeuren. Ik heb eerder bijgedragen aan visierondes, en zag daar soms onvoldoende van terug in de organisatie. Deze keer koos ik ervoor om niet actief deel te nemen. Ik ben 62 en ben niet meer aan de beurt. Hoe gaan jullie zorgen dat goede ideeën echt uitgevoerd worden?’
Jeroen: ‘Er is altijd een risico dat ambitieuze plannen niet van de grond komen. Je hebt in iedere dienst of faculteit mensen nodig die zich echt begaan voelen. En zich sterk maken voor verandering.’
Karin: ‘En ben jij daar zelf nog bij?’
Jeroen: ‘Nou, binnenkort word ik ook al 61, dus ik zal niet meer in dienst zijn. En dat is ook goed, want ik mis soms de jonge generatie in de discussie. Zij die aan het begin van hun carrière staan. Ik vind mezelf niet oud, maar we praten wel over de toekomst.’
Karin: ‘Goed punt. Je ziet dat jonge academici zo verschrikkelijk druk zijn. Het is echt ongelooflijk hoeveel ballen die mensen omhooghouden.
Jeroen: ‘Precies. De universiteit zou ruimte moeten maken en jonge collega’s moeten stimuleren om ook hun stem te laten horen. Mag ik jou, voordat we zo klaar zijn, ook een vraag stellen? Je noemde net je leeftijd. Heb jij al plannen voor na je carrière?’
Karin: ‘Oh, een miljoen. Terug naar de universiteit, even de laatste twintig jaar in de Spaanse literatuur bijspijkeren. Misschien natuurkunde en scheikunde als vwo vak volgen bij het volwassenonderwijs. En ik ga mijn zoons, die allebei in Frankrijk wonen, regelmatig bezoeken.’
Jeroen: ‘Wat gaaf, zeg. Ik zou willen dat we nog een uur hadden! Maar ik moet echt de trein halen om bij de Universiteiten van Nederland over erkennen en waarderen te praten.’
Karin: ‘Laten wij dan een andere keer verder kletsen.’
Jeroen: ‘Helemaal goed!’