Maandag 27 juni 2022
Oneindig nieuwsgierig
Arturo: ‘Goed om je te zien, Karin! Kun je geloven dat het alweer drie jaar geleden is dat we elkaar voor het eerst ontmoetten?'
Karin: 'De tijd vliegt. Maar ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Toen een onderzoek delegatie van de universiteit Tec de Monterrey op bezoek kwam op de UT, zat jij bij de UT-onderzoekers om ze te ontvangen. Ik weet nog dat ik een lange vent zag en dacht: “wie is dat? Hij moet een Nederlander zijn. Waarom zou hij hier zijn?” Toen bleek jij het te zijn.’
Arturo: 'Nou, 1 meter 87 is niet zo lang voor Nederlandse begrippen...'
Karin: 'Ik ben 1 meter 65, dus voor mij ben jij lang!'
Arturo: 'Hoe dan ook: sindsdien hebben we veel samengewerkt. Ik heb het gevoel dat ik veel weet over wat je nu doet, maar minder over je verleden en toekomst. Laten we beginnen met je verleden. Je hebt Spanish Linguistics and Literature gestudeerd. Waarom heb je voor die taal gekozen?'
Karin: 'Ik ben van kinds af aan dol op Spanje. Mijn ouders hadden een vakantiehuis in Noordwest-Spanje, waar we elke zomer naartoe gingen. Ik keek altijd uit naar de volgende keer dat we zouden gaan. Het was het eerste dat ik in mijn agenda zette aan het begin van het schooljaar! Door die studie viel alles op zijn plaats. Nu, als landencoördinator voor Mexico, heb ik dagelijks te maken met de Spaanse taal en cultuur.’
Arturo: ‘Ik snap het. Maar landencoördinator is toch niet de eerste rol die je op de UT hebt vervuld?’
Karin: ‘Ik ben begonnen als hoofd van het International Office. Ik denk dat daar op het begin maar drie of vier mensen werkten. Samen met Center of Education Support (CES) en Strategy and Policy (SP) hebben we het opgebouwd; meewerken aan het schrijven van de gedragscode op nationaal niveau, de afdeling Huisvesting opzetten, studiebeurzen creëren, partnerschappen opzetten – dat soort dingen. Na zeven jaar zat mijn werk erop. De basis was gelegd. Voor mij was dat de perfecte timing om te stoppen. Zeven vette koeien, zeven magere koeien. Ken je die uitdrukking?’
Arturo: 'Haha, zeker! Nu we het toch over timing hebben: ik herinner me dat je zei dat je van plan bent over een jaar of drie met pensioen te gaan. Heb je dan genoeg tijd om je plannen voor Mexico af te ronden?'
Karin: 'Ik ben bang van niet... Zelfs nu kan ik nauwelijks alles in een werkweek proppen. Sinds kort werk ik vier dagen, in plaats van vijf. Daarvan kan ik de helft aan Mexico besteden. De andere helft is voor mijn functie als senior advisor for international partnerships and development. Ik probeer zoveel mogelijk te doen in die twee dagen, maar met twaalf projecten in Mexico, vrees ik dat dat nooit genoeg gaat zijn.’
Arturo: 'Weet je zeker dat je niet terug wilt naar vijf dagen per week?
Karin: ‘Absoluut. Alhoewel, toen ik mijn vrienden en familie voor het eerst vertelde dat ik minder ging werken, zeiden ze: "Dat kan toch niet. Je houdt jezelf voor de gek. Je werkt al extra uren terwijl je vijf dagen per week werkt." Maar ik had mijn besluit genomen en sta er nog steeds achter. Zelfs als dat betekent dat ik niet alles op tijd afkrijg. Trouwens, veel academici blijven werken aan een project als ze met pensioen zijn. Wie zegt dat ik dat niet ook ga doen?’
Arturo: 'Je hebt helemaal gelijk. Laten we vooruitspoelen naar 2025: je pensioen. Je werkt al bijna twintig jaar bij de UT. Waar ben je het meest trots op?'
Karin: ‘Op 25 jaar samenwerking tussen de UT en de Tec de Monterrey. In het begin wisselde de UT drie studenten uit. Dit semester hebben we 26 studenten van Tec de Monterrey en in het voorjaar krijgen we er nog twintig bij! Ook alle andere samenwerkingsprojecten die de afgelopen drie jaar zijn ontwikkeld, gaven mij veel voldoening.
Ik ben trots op de manier waarop we studenten uit de hele wereld tot bloei laten komen. Als je opgroeit in een welvarend land als Nederland, ben je je misschien niet bewust van alle privileges. In veel landen is naar de universiteit gaan niet vanzelfsprekend, omdat het onbetaalbaar is. Ik vind het geweldig dat we die mensen kunnen helpen om wat met hun potentie te doen, ongeacht de situatie.’
Arturo: 'Als iemand die uit zo'n land en situatie komt, ben ik ontroerd. Ik vind het fantastisch hoe jullie de paden uitstippelen voor die studenten. Heb je een advies hoe de UT dat kan blijven doen als jij ons verlaat?'
Karin: 'Ik denk dat oneindig nieuwsgierig zijn de sleutel tot succes is. Praat met zoveel mogelijk studenten en hoogleraren. Waar zijn ze mee bezig? Wat drijft hen? Welke dromen en ambities hebben ze? Zo zie je welke ondersteuning mensen echt nodig hebben. Bovendien leer je altijd iets nieuws. Toen ik bijvoorbeeld voor het eerst van 'mechatronica' hoorde, dacht ik aan een grote wasmachine. Ik vroeg of iemand van EEMCS kon laten zien wat het was. Dat vind ik zo leuk aan mijn baan; toegang hebben tot alle kennis die buiten mijn vakgebied ligt. Ik denk er zelfs over na om weer te gaan studeren nadat ik met pensioen ben gegaan.’
Arturo: 'Echt waar? Wat zou je willen studeren?’
Karin: 'Ik ga sowieso een cursus volgen over de hedendaagse Spaanse literatuur. Ook denk ik erover om iets met scheikunde te doen. Ik heb altijd van scheikunde gehouden, ook al had ik op de middelbare school slechte cijfers voor andere exacte vakken.’
Arturo: 'Ik had van jou de Spaanse literatuur verwacht, maar niet scheikunde. Je verbaast me altijd weer!’