Maandag 7 maart 2022
Robots en rennen
Chantal: ‘Sarthak, wat leuk je te leren kennen. Je woont en werkt al ruim tien jaar in Nederland, maar we kunnen wel zeggen dat je een man van de wereld bent.’
Sarthak: “Een nomade noem ik mezelf. Ik ben geboren in India, heb gestudeerd en gewerkt in de VS en Canada en ben in 2009 naar Nederland gekomen. Ik voel me in al die windrichtingen thuis, maar mijn woonplaats is alweer een hele tijd Groningen. Behalve aan de UT ben ik verbonden aan UMC Groningen en de universiteit daar.”
Chantal: “Enschede heeft het als woonplaats dus niet gewonnen, maar wat waardeer je zoal van de UT?”
Sarthak: “Toen ik naar de UT kwam, was ik nieuw voor alle mensen hier en waren zij nieuw voor mij. Toch voelde ik me meteen deel van de UT-familie. Ik ervaar veel tijd, ruimte, ondersteuning en aanmoediging om mijn professionele doelen te bereiken. Dat waardeer ik zeer. Iets waar ik ook erg op gesteld ben, is hardlopen in de bossen rond de campus. Ik ren elke dag ongeveer 10 kilometer, meestal aan het einde van mijn werkdag, voordat ik weer in de auto stap naar Groningen.”
Chantal: “Wat goed dat je daar elke dag tijd voor maakt in je – vermoedelijk volle – agenda, want je geeft les en doet veel onderzoek. Heb jij eigenlijk een voorkeur voor een van de twee?
Sarthak: “Hardlopen is goed voor mijn lijf en geest. En lesgeven houdt me scherp. Ook al geef ik een vak misschien al tien of twaalf jaar, er is altijd een student die me een vraag stelt waarover ik niet eerder op die manier heb nagedacht. Ik vind het ook heel leuk om studenten, die voor het eerst met de materie in aanraking komen, nieuwsgierig te maken voor mijn werk in het lab. Toch is onderzoek mijn grootste liefde van de twee. Het ontwikkelen van innovatieve operatierobots die een bijdrage leveren aan betere, slimmere gezondheidszorg is een geweldig mooie uitdaging.”
Chantal: “Hoe kan Campus & Facility Management bijdragen aan jouw werk? Als je tenminste een beeld hebt van wat wij allemaal doen. Niet iedereen heeft dat, weet ik.”
Sarthak: “Ik weet dat mijn labs zonder jullie dienstverlening niet operationeel zijn. Ik kan nog zo’n goed idee hebben, zonder de benodigde ruimte en middelen komt daar niets van terecht. Ik waardeer enorm wat jullie allemaal doen. Niet alleen in het faciliteren van de labs trouwens. Als ik naar de inrichting van de campus kijk en zie hoe mooi en netjes alles erbij ligt, … dat wordt niet door kaboutertjes gedaan, right?”
“Waar we jullie ondersteuning bij kunnen gebruiken, is bij het creëren van meer labruimte. Ik weet dat er niet ongelimiteerd oppervlakte beschikbaar is, maar samen kunnen we best tot een paar slimme oplossingen komen. Staat de kelderverdieping van De Horst niet leeg? Daar zouden we bijvoorbeeld ongebruikte spullen kunnen opbergen en archiveren. Verder zijn de labfaciliteiten in De Horst wat gedateerd. Er liep hier bijvoorbeeld nog geen leiding voor perslucht. Die is inmiddels wel aangelegd, maar meer als noodverband dan als structurele oplossing. Ik heb de indruk dat zulke ad hoc-oplossingen veel tijd en geld kosten. Het lijkt me efficiënter en zuiniger om te besluiten: dit is voortaan labruimte en die gaan we piekfijn in orde maken.”
Chantal: “We hebben niet alles voor het zeggen, maar het is waardevol om te horen wat de behoefte is. Jij weet wat je nodig hebt, wij hebben zicht op de mogelijkheden. Laten we hierover een keer verder praten. Waar ik nu heel benieuwd naar ben: wat zou je oppakken als je een dag op mijn plek zat?”
Sarthak: “Oei … ik denk dat jij veel bezig bent met crisismanagement en brandjes blussen. En dat je heel veel mensen blij maakt, maar ook veel klachtenmails krijgt. Geef eens een samenvatting van wat jij zoal doet, dan kies ik daar iets uit.”
Chantal: “Ik ben namens onze dienst contactpersoon voor alle faculteiten en diensten, afdelingshoofd van Interne Dienst, beveiliging, post, logistiek en het events & booking office. Ik buig me over de Europese aanbestedingen voor bijvoorbeeld schoonmaak, afval, catering en koffie en in de afgelopen twee coronajaren zijn we onder meer druk geweest met het mogelijk maken van online colleges – in samenwerking met LISA – en het op orde houden van de gebouwen. Het klopt dat we doorgaans meer commentaar dan complimenten krijgen. Voor de positieve berichten hebben we dan ook een ereplaatsje op ons prikbord, haha.”
Sarthak: “Gelijk heb je! Maar eh, als ik dit allemaal hoor, is het denk ik echt beter dat ik niets van jouw werk overneem. Het lijkt me zó gecompliceerd, ik denk niet dat ik er geschikt voor ben.”
Chantal: “Zegt de man die robots ontwikkelt die met het blote oog niet waar te nemen zijn. Kun je me nog wat meer vertellen over wat de robots in jouw lab allemaal doen en kunnen?”
Sarthak: “Terug op vertrouwd terrein, dat is fijn. In onze labs bouwen we hele grote en inderdaad ook microscopisch kleine robots. Beide soorten kunnen zeer precieze chrirugische verrichtingen uitvoeren in het lichaam. Van die hele kleintjes is het hier wat moeilijker te schetsen wat ze doen en kunnen, maar ik denk dat microrobots de toekomst van chirurgie zijn. De hele grote robots spreken juist enorm tot de verbeelding. We ontwikkelen ze voor ingrepen in onder meer het buikgebied, het hart- en vaatstelsel, de hersenen en de prostaat. Studenten werken er bijna dagelijks mee in onze labs. Ze programmeren de robots en doen er uiteenlopende experimenten mee. Zo leren we wat wel en niet werkt en blijven we ze perfectioneren tot ze hopelijk in de niet-zo-verre toekomst daadwerkelijk in de operatiekamers van ziekenhuizen gebruikt worden.”
Chantal: “Je komt op me over als een ambitieuze, enthousiaste, energieke persoon. Wat als een dag 48 uur telde? Wat zou je dan nog allemaal willen doen?”
Sarthak: “In elk geval zou ik twee keer zo veel gaan hardlopen. En daarnaast nog een of twee andere sporten oppakken. Ik zou een instrument leren spelen en meer tijd nemen om te lezen. En als dat nog past: een studie geneeskunde. Ik heb het overwogen toen ik 18 was, maar de studieduur weerhield me toen. Terwijl ik ondertussen waarschijnlijk net zo veel tijd gestoken heb in mijn academische onderwijs- en onderzoekstraject. En verder, … Mijn vader was professor aan een business school. Dat vond ik vroeger niet super interessant, maar met al die mooie start-ups die ik om me heen zie, heeft innovatief ondernemerschap nu wel mijn interesse. In dit rijtje hoort zeker ook mijn passie voor ruimterobots thuis. In de VS en Canada heb ik voor het International Space Station Program gewerkt aan de ontwikkeling van veel robots die nu in de ruimte hangen. Ik kijk altijd omhoog, wil er ooit weer bij betrokken raken.”
Chantal: “Wat een lijst!”
Sarthak: “Ja, misschien moet ik een leven op Venus overwegen, daar duren de dagen langer! Weet je, ook al kan ik niet alles waarmaken, het verrijkt mijn leven om over al deze interesses na te denken, te lezen, praten en leren. Het einde van mijn voorstellingvermogen is mijn enige beperking.”
Chantal: “Die regel kan zo op een tegeltje. Ik ga ‘m onthouden!”