Het object van kunstenaar Ray Staakman hield de gemoederen al een jaar bezig. Eindelijk, na veel tamtam en een flinke zak met geld, is het zover: het object wordt geplaatst. Maar de eerste poging, op zaterdag 7 juni 1975, mislukt jammerlijk.
Het werkstuk is een stalen eiland van 10 bij 10 meter, rustend op luchtkussens. Het principe achter de creatie is dat het gevaarte stochastisch vanuit het TW/RC-gebouw wordt aangestuurd en op gezette tijden uit het water verrijst. En daarna weer onder water verdwijnt. Tachtig studenten en medewerkers slaan die zaterdag de mislukte tewaterlating gade. ‘Toen om circa 11.00 uur de veertien meter lange rubberen drijvers op spanning werden gebracht, knapte een ervan met een groot geraas,’, aldus een ooggetuige indertijd. ‘Ondanks deze tegenslag ging het stalen gevaarte met spectaculair vertoon van kraanwagens van de bouwplaats de lucht in en werd het een honderd meter verder aan de vijverkant weer neergezet. Na herstel van de gesprongen drijver zou het op zijn definitieve plaats worden gebracht.’ Maar de luchtkussens blijven een zwakke schakel. Na de definitieve tewaterlating doet het kunstwerk een paar keer wat het moet doen, om vervolgens voorgoed naar de bodem van de vijver te verdwijnen. In 2007 leek een deel van het kunstwerk boven te komen drijven (zie foto) maar volgens ingewijden ligt het er nog steeds, te wachten als het ‘Monster van Staakman’ om ooit weer boven water te komen…
Uit: Van Landgoed tot Kenniscampus, p. 63
